Fly away

Klik op de foto voor een groter formaat

Een reis rond de wereld

Nieuwe herinneringen maken

Klik op de foto voor een groter formaat

Na wekenlange regen en een huismussenbestaan in m’n nieuwe stad Tilburg waar ik door ziekte nog steeds bijna niemand ken, ben ik opgelucht dat de afgelopen dagen de zon weer volop z’n best doet om achter de wolken vandaan te kruipen. ‘Het is nog steeds zomer’, zeg ik tegen mezelf. Al zie ik wel dat sommige blaadjes herfstig kleuren en hoor ik de bruine exemplaren knisperen onder m’n sandalen, maar in mijn hoofd is het zomer. Ik zou bijna de zon in een doosje willen stoppen zodat ik hem er op een loodgrijze dag weer uit zou kunnen halen. Maar ik hou niet van doosjes, hokjes en kooitjes. De gedachte aan de komende winter is voor een tweeseizoenenmens als ik al deprimerend genoeg en bij het idee om dat in dit huis zonder isolatie, grotendeels zonder verwarming en met enkel glas mee te moeten maken knijpt m’n maag samen. Ik zet het uit m’n hoofd zoals ik zoveel dingen uit m’n hoofd zet. De afgelopen jaren staan in het teken van overleven, vermannen, relativeren, vallen en weer opstaan en zelfs in de grootst mogelijke ellende nog proberen een lichtpuntje te zien. Dat resulteert soms in opvallende observaties waar ik dan zelf om moet lachen. Als je eens wist wat ik allemaal denk, doe, voel, mis en probeer. Als je eens wist.
Ik moet nieuwe herinneringen maken, dacht ik toen ik vanmiddag door het Sterrenbos liep.
Marjelle

Tilburg… stoffig?

Gisteren stond ik op het punt om een Tilburgs museumrondje te gaan doen toen de eigenaar langskwam om het dakterras op te knappen. Ooit had een vorige huurder in een vlaag van verstandsverbijstering diverse tegellagen met grote spijkers op elkaar geslagen. Het terras was daardoor zo instabiel geworden dat je héél voorzichtig moest lopen. Sowieso zijn bier en wijn taboe, omdat er nog geen hek omheen staat. De man ging aan de slag en ik besloot nog even van de zon te genieten voordat ik naar het TextielMuseum ging. Het was windstil op het dakterras en de overhangende bijna-groene wijnranken deden me aan Frankrijk denken. Na een broodnodige portie vitamine d nam ik afscheid van de eigenaar en liep naar de Goirkestraat. Nu vormen musea en ik een merkwaardige combinatie, ik ga er vooral naartoe om foto’s te maken, die snelle mix van kijken en fotograferen spreekt me aan. Het minutenlang naar objecten staren is niet aan mij besteed. Van plukje wol tot tapijt, alle varianten kwamen voorbij.

Museum De Pont stond vandaag op het programma, het ligt in het Wilhelminapark op een steenworp afstand van mijn huis. Het was er druk tijdens de laatste uren van het Museumweekend. In de meeste musea kun je dan gratis naar binnen en dat maakt de drempel een stuk lager. De Pont deed me in de verte aan Boijmans denken waardoor ik me er meteen meer thuisvoelde. In het café werd de rooibosthee geserveerd met een romigzachte toffee en toen ik even later ook de tuin ontdekte was ik bijna verkocht. Heerlijk om hier in de zomer af en toe met of zonder boek op een bankje te zitten. Inmiddels overweeg ik serieus om voor het eerst in m’n leven een Museumjaarkaart aan te schaffen, voor nog geen vijftig euro kun je het hele jaar door bij allerlei uiteenlopende musea binnenwippen. Ik ben ook benieuwd wat Den Bosch en Breda zoal te bieden hebben, beide slechts circa vijftien treinminuten hiervandaan.
Marjelle

Foto gemaakt in het TextielMuseum

Van a tot z

Aandacht, beer, chocolade, dood, eerlijkheid, fantasie, Grieks, heimwee, indiaans, jij, Kaaiman Eilanden, lief, muis, niemandsland, onverwacht, praten, quiche, Rotterdam, slim, thuis, uilskuiken, vriendschap, waarheid, xenofobie, yin, zeewater… Dit soort dingen bedenk je als je griep hebt, door je rug bent gegaan en je behalve online spelletjes – klikkerdeklik – nergens fut voor hebt. Terwijl er nog zoveel dingen te doen zijn. Dweil mij, zegt de vloer. Stuur je belastinggegevens op, mailt de consulente. Vul mij, smeekt de ijskast. We hebben een VAR-verklaring nodig, schrijft een klant. Verf mij, eist het lelijke behang in de living. Werf klanten, schreeuwt m’n portemonnee. Het zal allemaal moeten wachten tot ik weer beter ben en m’n rug zodanig hersteld is dat ik zonder pijn kan lopen en m’n schoenen op een normale manier aan krijg. Maar nu eerst het uitgestelde gevecht onder de douche.
Marjelle

‘Young Girl on a Jetty’ Edvard Munch

Onder de douche met…

Elk huis heeft zo zijn eigen gebruiksaanwijzing. Als je net verhuisd bent moet je al die grillen en kuren nog gaan ontdekken. In dit geval merkte ik vanaf dag 1 dat er een paar dingen niet zo werkten als je zou verwachten anno 2014. Mijn eerste douchebeurt kende dan ook een abrupt einde. Opeens werd de toch al minieme waterstraal koud en stond ik te bibberen in het douchehokje. Pogingen om weer warm water te krijgen, strandden. Het keukengeisertje doet me denken aan een van de etages in Kralingen waar ik gewoond heb tijdens m’n studie. Toen ik vervolgens het klapdeurtje opendeed om de handdoek te pakken sloeg een koude windvlaag me tegemoet. In een keuken zonder deur en verwarming wil je niet naakt gevonden worden. Inmiddels heb ik de buurman gevraagd of er een deur kan worden ingezet. Anders betaal ik ‘m zelf wel denk ik nu, want tegen kou en tocht is mijn lichaam niet bestand. Dat was als kind al zo.

Nu ik een week in m’n nieuwe huisje in Tilburg woon heb ik een vast patroon bedacht voordat ik ga douchen. Eerst leg ik een handdoek op de koude stenen vloer, vervolgens hang ik er eentje ín de douche, m’n nieuwe outfit leg ik er zo dicht mogelijk in de buurt. Daarna kleed ik me razendsnel uit en doe nog een paar schietgebedjes dat het water niet weer zo koud wordt als 80% van de tijd het geval is. Inmiddels overweeg ik zelfs m’n haren boven de gootsteen te gaan wassen en heb ik visioenen van een tobbe met heet water waarin ik lekker kan dobberen met badeend. Heel misschien wordt het geisertje op termijn vervangen door een heuse boiler, maar dat is voorlopig nog een vaag verhaal waarin een handige stiefvader die dit nog nooit gedaan heeft een mogelijke hoofdrol gaat spelen. Voorlopig hou ik de doucherituelen aan en hoop dat er snel een deur in de keuken komt plus een kacheltje.
Marjelle

Foto nrc.nl – Rubber Duck Florentijn Hofman

In een oogopslag

Klik op de foto voor een groter formaat

Foto gemaakt in Boijmans van Beuningen

Is ze echt?

Klik op de foto’s voor een groter beeld

De Nieuwe Binnenweg… leeft!

Het beeld knipoogde naar me

Spiegelbeeld

Je blijft iemand op wie wordt gewacht

Weggaan 
Weggaan is iets anders
dan het huis uitsluipen
zacht de deur dichttrekken
achter je bestaan en niet
terugkeren. Je blijft
iemand op wie wordt gewacht.

Weggaan kun je beschrijven als
een soort van blijven. Niemand
wacht want je bent er nog.
Niemand neemt afscheid
want je gaat niet weg.
Rutger Kopland

Foto gemaakt in de Laurenskerk

Brief van ver

Wat wil je weten? Ik ben
zo ver dat ik soms denk
de kleinste stap, het geringste
gebaar zullen genoeg zijn
om me terug te zien.

Het landschap in de regen
waarin ik schrijf is zo ver
zo niet te beschrijven, maar
de kleinste bloem, de geringste
steen wordt gewoon en dierbaar
als ik ze voor je meebreng.

Luister, het ruisen van de regen
neemt af, vogels beginnen hier
en daar weer te zingen.
Het kan nog net een paar
uurtjes voor de nacht valt.
Rutger Kopland

Foto gemaakt in de Kunsthal