M uit R/T.

Mooi blog van Bentenge nav m’n elf vragen ivm de Liebster Award.

Obama’s empty promises

Yesterday Obama announced that he regretted not having closed Guantánamo Bay immediately after being elected in 2009 instead of postponing it. Too bad he admits it only just now after all those years. The men that were detained without trial for many years will never get back the lost time and will never forget the prison hell. One of the detainees is the British resident Shaker Aamer who has been in Guantánamo for thirteen years now even though he has been cleared by the government three times. He has never seen Faris, his son. Just imagine how it would be when it was yóur husband, yóur son, yóur brother who is innocent and is held by a nation that violates human rights but critizises other countries when they do the same.

Cruel torture methods like waterboarding, secret prisons, drones that kill innocent citizens, all-white jury’s that decide the fate of Afro-Americans in a country that has a lot of racist issues and where cops are often a bit too trigger-happy when Afro-Americans in ‘suspicious’ circumstances are concerned. Furthermore there are some bizarre and archaic laws like felony murder where people, often still adolescents, can be sentenced for life for a murder they didn’t commit. When I read the Dutch article¹ about Obama the names of Andy Worthington, investigative journalist, and Clive Stafford Smith, human rights lawyer, popped up in my head. Good to know that there are people that continue their tireless struggle against injustice. Today I want to thank them both for everything they did. People like them make the world a better place.
Marjelle

¹ Spijtoptant Obama: ‘Ik had Guantanamo Bay liever meteen gesloten’ HP/deTijd 19-03-2015
USA: 12 Years of Guantánamo detentions, 12 years of double standards Amnesty International

Photo Pixabay

De lege beloftes van Obama

Zes jaar nadat Obama met veel aplomb en de hand op zijn hart had aangekondigd Guantánamo Bay¹ te sluiten kwam hij gisteren met de opmerking dat hij dat wellicht beter toen metéén had kunnen doen in plaats van het op de lange baan te schuiven. Vreemd dat hij dat nu vele jaren later pas toegeeft en bijzonder wrang voor degenen die ook na 2009 nog jarenlang zonder proces onschuldig hebben vastgezeten in barre omstandigheden. Zij krijgen die verloren jaren nooit meer terug en zullen de hel waarin ze buiten hun schuld beland zijn nooit vergeten. Een van hen is de Brit Shaker Aamer die inmiddels ruim dertien jaar vastzit ondanks het feit dat er al drie keer goedkeuring is gegeven voor zijn overdracht. Faris, zijn zoon heeft hij nog nooit gezien. Stel je eens voor dat het jóuw man, jóuw zoon, jóuw broer was die onschuldig vastgehouden werd door een natie die andere landen de les leest over mensenrechten maar ze zelf met de voeten treedt.

Wrede martelpraktijken als waterboarden, geheime gevangenissen, drones die onschuldige burgers vermoorden, geheel blanke jury’s die over het lot van zwarte Amerikanen beslissen in een land doordrenkt van racisme waar agenten iets te trigger-happy zijn als het zwarten in ‘verdachte’ omstandigheden betreft. Daarnaast zijn er bizarre en archaïsche wetten als felony murder waardoor mensen, vaak kinderen nog, tot levenslang veroordeeld kunnen worden voor een moord die ze niet gepleegd hebben. Toen ik het artikel las in HP/deTijd² kwamen meteen de namen in me op van Andy Worthington, een onderzoeksjournalist die al jaren vecht voor de sluiting van Guantánamo en Clive Stafford Smith, een bevlogen mensenrechtenadvocaat. Fijn dat er mensen zijn die onvermoeibaar doorgaan met de strijd tegen onrecht. Vandaag wil ik hen allebei bedanken voor alles wat ze gedaan hebben. Mensen zoals zij maken de wereld een beetje mooier.
Marjelle

‘Spijt of niet. Het lijken vooralsnog lege woorden van een president die zijn eigen belofte niet waar kon maken.‘

¹ Waarom ik geen aardling ben (part 2) Marjelle blogt 10-12-2012
² Spijtoptant Obama: ‘Ik had Guantanamo Bay liever meteen gesloten’ HP/deTijd 19-03-2015
USA: 12 Years of Guantánamo detentions, 12 years of double standards Amnesty International
Mijn brief aan Barack Obama Aad Verbaast 20-01-2009

Foto Pixabay

Kies rood!

Vandaag is een grijze, mistige dag, de aangekondigde lentetemperaturen zijn nergens te bespeuren. Gewapend met verse broodjes en twee stempassen loop ik naar het stemlokaal dat weggestopt is in een verzorgingstehuis. Nadat ik het rondje van mijn keuze* rood heb gekleurd wil ik hetzelfde doen op het Waterschapsbiljet. Tot mijn verbazing staat die partij er helemaal niet bij, dus met enige tegenzin – de overige partijen zie ik nog minder zitten – kras ik een  PvdA’er aan. De afgelopen jaren wordt steeds meer duidelijk dat politici vooral bezig zijn met zichzelf en de kiezers naar de mond te praten. Wat vóór de verkiezingen nog enthousiast wordt aangeprezen, soms zelfs met de hand op het hart beloofd – de € 1000 van Rutte bijvoorbeeld in 2012 – wordt erna ingeslikt of door zoveel sloten water bij de wijn onherkenbaar.

Geen roos, geen tomaat, maar iets verfrissends

“Vluchtelingkinderen in de cel, Europa tikt Nederland op de vingers inzake mensenrechten, illegalenquotum, Fyra-fiasco, aardbevingen en aardgaswinning in Groningen, problemen en verspilling in de zorg, doorgeslagen regelgeving van de sociale diensten waardoor ook een oma(!) die op haar kleinkinderen past een torenhoge boete krijgt… het zijn maar een paar voorbeelden uit een lange rij.”

De VVD, liberaal als het zo uitkomt, stemde wel tégen de vrije artsenkeuze. De PvdA, allang geen linkse partij meer, met Samsom en Rutte steeds meer als twee handen op een buik. D66 met kopman Pechtold, nu kun je veel van hem zeggen maar enig gevoel voor humor heeft hij wel. Ook hij praat regelmatig in makkelijke oneliners, draait de dingen en cijfers naar z’n hand net als veel van zijn collega’s. Of het pluche nu plakt of trekt, de regels die voor de heren en dames politici gelden – Teeven met de bonnetjesaffaire, schandalen rond Verheijen en De Kruif – gelden niet voor de gewone sterveling. Het wordt de hoogste tijd dat daar een einde aan komt. Geen holle woorden als ‘transparantie’ blablabla. Zeg wat je bedoelt en doe wat je zegt. Daar gaat het om.
Marjelle

* En ik? Deze keer ging mijn stem naar de SP.

Foto Pixabay

Een boek!

Afgelopen dagen heb ik heel weinig achter de pc gezeten. Gisteren kon ik zelfs de minuten tellen op de vingers van één hand. Een vreemde gewaarwording om van het ene moment op het andere af te kicken. Niet meer mailen, facebooken, tweeten, niet meer gedachtenloos klikker-de-klikken op een keur aan open vensters tussen alle dagelijkse dingen door.  Door een aantal redenen was ik opeens pc-loos. In eerste instantie kreeg ik m’n computer niet meer aan. Wat ik ook deed, de ene keer bleef het knopje steken – het frontje zit niet goed –  de andere keer gaf de computer gewoonweg geen krimp. Hij vond een kamertemperatuur van 13 ° C te koud, denk ik. Daarom had ik ‘m dan ook al tijden dag en nacht aan staan, wat steeds meer protest oplevert in de vorm van toenemend gereutel.
In tweede instantie, toen de pc dan toch eindelijk acte de présence gaf na een aantal uur, begon het te draaien voor m’n ogen terwijl ik op het beeldscherm zat te turen. Dit was de tweede keer in een paar weken tijd, maar nu erger. Niet alleen kreeg ik vlekken voor m’n ogen en werd ik duizelig en misselijk, deze keer zag ik ook flikkeringen. De zinnen op de monitor sprongen op en neer en toen ik naar de keuken wegvluchtte deinden de flikkerende lichtstootjes met me mee. Best een enge gewaarwording als je alleen thuis bent. Ik sprak mezelf moed in en hield me rustig. Zsm de opticien bellen, nam ik me voor. Inmiddels staat de afspraak gepland voor morgen. Ik ben zeer benieuwd of een aangepaste beeldschermbril met Blue Control-coating m’n ogen weer helemaal in het gareel krijgt.

Die middag stonden m’n bammetje met kaas, jus d’orange en beker rooibosthee er een beetje verloren bij. Ik lunch meestal met de online Volkskrant. Een boek!, dacht ik, ik ga een boek lezen. Lang geleden dat ik daar echt voor ben gaan zitten. Na mijn studietijd boordevol empirische en filosofische geschriften, vaak ook in het Duits, ben ik van een hongerige veellezer veranderd in een kortestukjeslezer. Ik pakte vastberaden ‘A prologue to love’ van Taylor Caldwell uit de kast, een van m’n favoriete boeken, op de voet gevolgd door ‘A word child’ van Iris Murdoch. Het boek is beduimeld, de kaft hangt los, ik heb het zo’n vijf tot tien keer gelezen. Een ontroerend verhaal, intens verdrietig, aangrijpend – over  eenzaamheid, wanhoop en liefde. Gisteravond toen ik de laatste bladzijde omsloeg besefte ik dat ik in deze fase van m’n leven de essentie van het boek meer voelde dan ooit.
Marjelle

Foto Pixabay

Wie heeft de langste?

Klik op de foto voor het antwoord

Big cat

Klik op de foto voor een groter formaat

Beter laat dan nooit!

Toen Opstelten en Teeven gisteravond hun aftreden aankondigden moest ik meteen denken aan een blog uit 2013 ‘Niet optreden, maar aftreden!’.
Het opvallende aan beide mannen vind ik dat ze nog steeds dezelfde arrogantie tentoonspreiden en praten met een air van: ‘ík sta boven de wet en hoef aan niemand verantwoording af te leggen’.
‘Met die deal was niks mis’, bitste Teeven nog even voordat hij zijn biezen pakte. Regelfetisjist ‘voor volk en vaderland’ Teeven, die zelf de regels aan zijn laars lapte toen hij met drugscrimineel Cees H. een deal sloot van 4,7 miljoen gulden en bleef volhouden dat hij niet meer wist ‘welk bedrag’ er toen was overgemaakt.
Hieronder een terugblik op de zaak van de Russische asielzoeker Aleksander Dolmatov die zelfmoord pleegde in zijn cel en de rol van Teeven daarin.

Niet optreden, maar aftreden! (19-04-2013)
‘Ik zeg geen sorry voor de bühne want ik heb het oprecht moeilijk met deze zaak’, met die woorden betuigde Teeven zijn spijt over de vele fouten die er gemaakt zijn in de zaak Dolmatov waarvoor hij als staatssecretaris Veiligheid en Justitie verantwoordelijk is. Niet alleen zijn er systeemfouten gemaakt en kreeg Dolmatov niet de goede rechtsbijstand, ook was de medische zorg ontoereikend. De Russische asielzoeker waarvan bekend was dat hij depressief was en recent een zelfmoordpoging had gedaan werd toch niet in een observatiecel gezet. Bovendien zat hij volkomen onterecht in vreemdelingendetentie, door een fout in het systeem van de IND stond er geen vinkje bij het vakje ‘verwijderbaar’. Een enkel telefoontje naar zijn advocaat Marq Wijngaarden had veel leed kunnen voorkomen, maar ook dat gebeurde niet. Wat voorafging was een keten aan missers door overheidsinstanties, zo oordeelde de Inspectie Veiligheid en Justitie vorige week. Uiteindelijk heeft Aleksander Dolmatov op 17 januari in zijn cel zelfmoord gepleegd. Is dit een incident zoals Teeven wil doen voorkomen? Nee, het was al veel langer bekend dat er een aantal zaken mis waren rond vreemdelingendetentie, onder andere Amnesty International en de Nationale Ombudsman trokken vaker aan de bel.

Teeven, het law-and-order boegbeeld van de VVD, voorstander van een hard en inhumaan beleid¹ waarbij zelfs kinderen in een cel opgesloten worden, zei gisteren: ‘ík vind dat ik moet optreden, niet aftreden’. Dat eerste had hij dan eerder moeten bedenken, nu is hij niet meer geloofwaardig en mist de steun van een derde van de Kamerleden die voor de motie van wantrouwen van de SP hebben gestemd. Er is een nieuwe staatssecretaris nodig die met een schone lei op Veiligheid en Justitie aan de slag gaat, kritisch de IND onder de loep neemt en maatregelen treft om ervoor te zorgen dat dit niet meer gebeurt. Sowieso mag vreemdelingendetentie alleen als uiterste redmiddel² worden ingezet en moeten asielzoekers – in een land dat zich beschaafd noemt en andere landen de les leest over mensenrechten – niet als criminelen behandeld worden maar als mensen. Teeven zou er goed aan hebben gedaan om daadwerkelijk actie te ondernemen door af te treden in plaats van te blijven plakken aan het pluche. De PvdA  had er goed aan gedaan de motie van wantrouwen te steunen zoals ze ook had gedaan als ze niet in de regering had gezeten. Ze dronken een glas, deden een plas en alles bleef zoals het was. Aan dat ene zinnetje moest ik denken toen Fred Teeven gisternacht, zoals de meesten al hadden zien aankomen ondanks veel debat & poppenkast, toch gewoon mocht aanblijven en de dames en heren politici vandaag weer overgingen tot de orde van de dag.
Marjelle

¹ Vreemdelingendetentie in de verkiezingsprogramma’s Amnesty International
² Na dood Dolmatov terugdringing gebruik vreemdelingendetentie hard nodig Amnesty International 14-04-2013

Meer informatie
Twijfels over veranderingen vreemdelingenbeleid zijn terecht Trouw 20-04-2013
Advocaat Dolmatov sceptisch over verbetering Volkskrant 19-04-2013
Debat-Dolmatov – Teeven overleeft debat, maar moet vertrouwen terugwinnen Volkskrant 18-04-2013
‘De misser was te groot: Teeven moet gaan’ Volkskrant 18-04-2013
Vreemdelingendetentie al langer probleem Trouw 18-04-2013
‘Fout vinkje’ bij driehonderd lotgenoten Dolmatov NRC 17-04-2013
‘Zaak Dolmatov lijkt geen incident’ NOS 17-04-2013
‘Overheid maakte meerdere fouten in zaak-Dolmatov’ NRC 12-04-2013
Nationale ombudsman: vreemdelingenbewaring is inhumaan Inlia 15-08-2012
‘IND past Europese regels te weinig toe’ Trouw 30-05-2012

Op Twitter onder andere
‏@KingaVI Telkens als Teeven “menselijke maat” zegt, schrik ik. Alsof je hond plots begint te miauwen. Freaky. #dolmatov

Foto Internet

Draadjesvlees en omajus

Door een aantal redenen m’n blog wordt recent gestalkt* door een paar mensen van lang geleden komt het verleden weer dichterbij. De nare herinneringen hebben de mooie niet kunnen verdrijven. Ik heb het niet toegestaan. Ondanks alles en dankzij ben ik geworden wie ik ben – in de kern nog steeds dat lieve, kleine meisje van toen. Haat heb ik nooit gekend, al had ik daar reden genoeg voor, wel veel verdriet en gevoelens van afkeer. Ik geloof nog steeds in Liefde. En in rechtvaardigheid, duidelijke communicatie en eerlijkheid. Een van de vrouwen waar ik met een warm gevoel aan terugdenk is m’n oma. Ik lijk ook op haar. Zij had hetzelfde gevoel voor rechtvaardigheid, was eerlijk, kritisch en praatte met een zekere passie.

Als ik de foto zie van ons samen op de Scheveningse pier – klein handje in grote hand – denk ik weer terug aan die keer dat ik bij haar mocht logeren in haar flat in Heerlen en me de koningin te rijk voelde. Ik weet de straatnaam zelfs nog en de naam van de aardige bovenburen. In haar knusse keuken zaten we over van alles te babbelen terwijl ze heerlijke omagerechten aan het bereiden was. Ik voelde me thuis. Bij de herinnering aan haar draadjesvlees en lekkere aardappeltjes overgoten met overheerlijke omajus loopt het water me nog steeds in de mond. Maar het is veel meer dan dat. Ik voelde me welkom, geliefd en veilig. Te weten dat er iemand is die van je houdt om wie je bent en niet om wat je zou ‘moeten’ zijn/worden.
Marjelle

* Mensen die in korte tijd meer dan 150 persoonlijke blogs vanaf 2009 aan het doorspitten zijn en meermalen per dag terugkomen noem ik obsessief

Foto internet

‘Ik vind haar stóm’

‘De wereld draait dóórrrr’… een van de programma’s waar ik vrijwel nooit meer naar kijk. Matthijs van Nieuwkerk jaagt alles er in een noodtempo doorheen, echt interessant wordt het zelden vind ik en zijn vaste ‘entourage’ kliekt aan elkaar en levert nauwelijks nieuwe inzichten op. Toen ik vannacht een alternatief zocht voor een boek, viel ik midden in een scène met Marc-Marie Huijbregts en Tim den Besten naar aanleiding van zijn mini-docu over Yolanthe Sneijder-Cabau. Ik ving flarden op als ‘het is net een auto-ongeluk waar je steeds naar blijft kijken’ en ‘dan je drink je iets en dan zeg je “o, dat is vies, proef eens”, dat is het een beetje’. Voor mijn ogen zag ik hoe twee mannen in giechelende pestkoppen veranderden terwijl ze haar belachelijk probeerden te maken ter meerdere eer en glorie van zichzelf. Waarom? Omdat ze haar stóm vonden. Het deed me even denken aan die ettertjes van vroeger, die op het schoolplein rondhingen en altijd te laf waren om in hun eentje actie te ondernemen.

Beide heren kennen haar helemaal niet, ze schijnt ooit verveeld tegen een muur gehangen te hebben en zei toen geen goedendag tegen Marc-Marie. hij heeft er nóg slapeloze nachten van Verder dan dat ging de kennismaking niet. Nu zijn er ook een aantal BN’ers waar ik kromme tenen van krijg en als zo iemand in beeld komt zap ik meteen weg. Geen tijd aan besteden en geen energie. Maar iemand met een Yolanthe-obsessie zoals Tim wil feitelijk niets liever dan walgen, keer op keer. Dit gesprek vond overigens plaats onder de bezielende leiding van Matthijs, die het kennelijk zo’n belangrijk non-item vond dat hij ze alle tijd gaf om lekker los te gaan. Nu gaat het mij niet om Yolanthe, ik ken haar niet en heb niks tegen haar of voor haar, maar dat twee mannen er zo van genieten om iemand die ze totaal niet kennen te bashen op tv ze zijn natuurlijk wel anti-pesten als het zo uitkomt dat vind ik pas echt stóm.
Marjelle

‘Dat levert het me op, dat ik mezelf kan profileren over de rug van Yolanthe’, zegt Tim aan het einde van de docu tegen de psychologe.
Eindelijk, nu laat híj heel even zien wie hij écht is. 😉

Foto Wikipedia