Het weer krijgt vandaag een 10 van WeerOnline. Hoogste tijd om naar buiten te gaan en de boel de boel te laten, werken kan altijd later nog. Waar zal ik deze keer naar toe wandelen in mijn nieuwe stad… Ik duw gedachten aan Rotterdam van me af – beelden van een rondje Kralingseplas, ik met wapperende haren op de Waterbus, jong en oud op het gratis ZomerZondagen-festival in Het Park en het nieuwe CS, bijgenaamd De Puntzak of De Haaienbek, komen voorbij. ‘Stop! Ik woon nu in Tilburg’, spreek ik mezelf toe. De stad en ik hebben een enigszins valse start gemaakt in februari, ik werd meteen na de verhuizing erg ziek, m’n huisje bleek koud en tochtig en al het vertrouwde was opeens heel ver weg. Inmiddels heb ik Tilburg van diverse kanten gezien.
Klik op de foto voor een groter formaat
Je hebt de groene kant met Moerenburg, het Leijpark, de Oude Warande, het Wandelbos en Huis ter Heide, je hebt de drukke kant met de Heuvel en het lawaaierige CS/busstation en je hebt ook de relaxte kant met onder andere het idyllische Buitenom en de gezellige tuin van stadscafé De Spaarbank. Daarnaast heb ik de vriendelijkheid van Tilburgers ervaren. Soms boden passanten me zelfs spontaan een lift aan als ik moe en verhit de weg vroeg. Als het zo’n mooi weer blijft fiets ik binnenkort met m’n Brabantse broer naar de Loonse en Drunense duinen. Een erg mooi natuurgebied volgens hem. Hij weet de weg, ik verdwaal overal. In gedachten verzonken – Tilburg en Rotterdam vergelijken is niet eerlijk, het is als appels met peren – loop ik de deur uit in de richting van het Wilhelminapark.
Half Tilburg is opengebroken, de stad is hier en daar één grote bouwput, via een sluipweggetje arriveer ik ten slotte bij museum De Pont. In de mooie tuin smaken tosti en tonic heerlijk en even later vervolg ik mijn weg via de Gasthuisring naar het station op zoek naar een bordje ‘-> Piushaven’. Behulpzame voorbijgangers wijzen me de weg. ‘Het is nog heel ver, hoor!’ zegt de jongen die me van top tot teen opneemt. Ik kom voorbij Burgemeester Jansen, een bekend Tilburgs café, slenter langs zonnige terrasjes aan het water. Even denk ik nergens aan – niet aan werk, niet aan huis, gezondheid of relaties – en geniet van het mooie weer en uitzicht, m’n camera klikt enthousiast mee. Uiteindelijk beland ik in de tuin van Villa Pastorie waar ik het rijk alleen heb en in alle rust onder een parasol dit blog schrijf.
Marjelle
'Het nieuwe komt achter de punt' 