Een boek!

Afgelopen dagen heb ik heel weinig achter de pc gezeten. Gisteren kon ik zelfs de minuten tellen op de vingers van één hand. Een vreemde gewaarwording om van het ene moment op het andere af te kicken. Niet meer mailen, facebooken, tweeten, niet meer gedachtenloos klikker-de-klikken op een keur aan open vensters tussen alle dagelijkse dingen door.  Door een aantal redenen was ik opeens pc-loos. In eerste instantie kreeg ik m’n computer niet meer aan. Wat ik ook deed, de ene keer bleef het knopje steken – het frontje zit niet goed –  de andere keer gaf de computer gewoonweg geen krimp. Hij vond een kamertemperatuur van 13 ° C te koud, denk ik. Daarom had ik ‘m dan ook al tijden dag en nacht aan staan, wat steeds meer protest oplevert in de vorm van toenemend gereutel.
In tweede instantie, toen de pc dan toch eindelijk acte de présence gaf na een aantal uur, begon het te draaien voor m’n ogen terwijl ik op het beeldscherm zat te turen. Dit was de tweede keer in een paar weken tijd, maar nu erger. Niet alleen kreeg ik vlekken voor m’n ogen en werd ik duizelig en misselijk, deze keer zag ik ook flikkeringen. De zinnen op de monitor sprongen op en neer en toen ik naar de keuken wegvluchtte deinden de flikkerende lichtstootjes met me mee. Best een enge gewaarwording als je alleen thuis bent. Ik sprak mezelf moed in en hield me rustig. Zsm de opticien bellen, nam ik me voor. Inmiddels staat de afspraak gepland voor morgen. Ik ben zeer benieuwd of een aangepaste beeldschermbril met Blue Control-coating m’n ogen weer helemaal in het gareel krijgt.

Die middag stonden m’n bammetje met kaas, jus d’orange en beker rooibosthee er een beetje verloren bij. Ik lunch meestal met de online Volkskrant. Een boek!, dacht ik, ik ga een boek lezen. Lang geleden dat ik daar echt voor ben gaan zitten. Na mijn studietijd boordevol empirische en filosofische geschriften, vaak ook in het Duits, ben ik van een hongerige veellezer veranderd in een kortestukjeslezer. Ik pakte vastberaden ‘A prologue to love’ van Taylor Caldwell uit de kast, een van m’n favoriete boeken, op de voet gevolgd door ‘A word child’ van Iris Murdoch. Het boek is beduimeld, de kaft hangt los, ik heb het zo’n vijf tot tien keer gelezen. Een ontroerend verhaal, intens verdrietig, aangrijpend – over  eenzaamheid, wanhoop en liefde. Gisteravond toen ik de laatste bladzijde omsloeg besefte ik dat ik in deze fase van m’n leven de essentie van het boek meer voelde dan ooit.
Marjelle

Foto Pixabay

Cold as ice

Volgens de thermometer van de benedenbuurman is het nu na uren stoken 19 ºC, een unicum, normaliter blijft de temperatuur steken op zo’n 17-18 ºC. De ‘gevoelstemperatuur’ – een weermannenwoord net als spetters en spatje regen – ligt vandaag op 15 ºC. Met name m’n voeten hunkeren naar een extra paar sokken. De laatste weken loop ik nog net niet rond als een Michelinmannetje, hoewel je met twee laagjes T-shirt, een dikke trui met daaroverheen een vest ook niet echt slank oogt. De afgelopen maand was er één van kleumen, ziek worden, proberen te werken en kamperen in dit oude, tochtige huisje grotendeels zonder verwarming. Alleen in de living annex werkkamer hangen twee stroomvreters die hete lucht produceren als substituut voor echte warmte, iets waar ook m’n keel en slijmvliezen niet blij mee zijn. Recent is er een infrarood verwarmingspaneel bijgekomen, hij staat op wankele pootjes en moet nog opgehangen worden.

Momenteel sjouw ik het paneel een paar keer per dag van de ene kamer naar de andere. ’s Avonds zit ik er pal naast, dan is één kant van m’n gezicht warm en de andere kant niet, maar een kniesoor die daar op let. Sinds ik in dit huis in Tilburg woon heb ik extreme kou en hitte meegemaakt. In de zomer transformeert de zolder in een oven, de zon brandt meedogenloos vanaf ’s ochtends vroeg ondanks het dichtgeplakte raam. In de winter waan je je in een vrieskist, maar dan kun je diep wegkruipen onder de combi dekbed1-deken-dekbed2. Als ik deze zomer nog hier woon – en die kans is groot –  dan zit er niets anders op dan een bed kopen en in de woonkamer gaan bivakkeren. Of verhuizen. Al is drie keer in anderhalf jaar ook voor mij haast een brug te ver. Bovendien wil geen enkele makelaar met me in zee. Als herstartende freelancer ben je vogelvrij*.
Marjelle

* Als ik een vaste baan had gehad was alle ellende van de afgelopen zeven jaar me bespaard gebleven

Foto Witold Riedel

Zes maanden later

Een half jaar geleden ben ik op stel en sprong verhuisd vanuit Rotterdam naar het voor mij nog tamelijk onbekende Tilburg. De situatie was zo acuut door aanhoudende burenoverlast en vijandigheid dat ik die sprong in het diepe heb genomen in een ultieme poging om de negatieve spiraal te doorbreken. Als freelancer was het bijna onmogelijk om een makelaar te vinden die met mij in zee wilde, dus bleven er voornamelijk kneusjes over – huizen waar van alles aan mankeerde in de verkeerde wijken. Aangezien blijven geen optie was moest ik zsm andere woonruimte zien te vinden. Hoe traumatisch die periode is geweest, besefte ik nog meer na de verhuizing. Zelfs tot op de dag van vandaag krijg ik een naar gevoel als ik het oude adres voorbij zie komen. Het is een periode waar ik het liefst zo min mogelijk aan terugdenk. Op een gegeven moment durfde ik zelfs de deur nauwelijks meer uit nadat ik een keer bijna aangevallen was door een hysterische buurvrouw.

Klik op de foto voor een groter formaat*

Inmiddels woon ik zes maanden in Tilburg. Het liefste zou ik nu een himmelhoch jauchend-verhaal vertellen in de sfeer van ‘en ze leefde nog lang en gelukkig’. Helaas verlopen de dingen in werkelijkheid soms heel anders dan in je dromen. Twee dagen na de verhuizing werd ik ziek – een zware griep die naar later zou blijken m’n hele immuunsysteem zodanig had aangetast dat ik zelfs na al die maanden nu nog steeds griepsymptomen heb en ondertussen een aantal hardnekkige infecties heb opgelopen. In diezelfde periode ging ik ook finaal door m’n rug en kreeg ik last van oorsuizen en hyperacusis. Iets wat je je ergste vijanden niet toewenst. Vanaf het begin had ik het gevoel dat al die dingen die maar niet over wilden gaan weleens deels met het huis te maken zouden kunnen hebben. Een tochtig huis met enkele ramen en oude gasgeiser, dat alleen beneden wordt verwarmd door twee elektrische kacheltjes die stroom slurpen.

Boven een ongeïsoleerde slaapzolder die in de zomer in een onleefbare oven verandert en mij afgelopen maanden zoveel slapeloze nachten heeft bezorgd dat ik oververmoeid raakte. Bezoeken aan huisarts, fytotherapeut en extra ondersteunende middelen en kuren ten spijt, het is dweilen met de kraan open als je weerstand telkens weer ondermijnd wordt. Het oorsuizen is iets minder hard geworden, maar nog steeds elke dag aanwezig. Volgens de fytotherapeut is de buis van Eustachius opgezwollen en komt het daardoor. Inmiddels weet ik dat er zich ook een zendmast in de nabije omgeving bevindt. Bovendien is het huis vergeven van de stopcontacten, tot in de wc aan toe. Dat alle gezondheidsproblemen een negatief effect gehad hebben op mijn Brabantse  inburgering en geld verdienen, is dan ook niet verbazingwekkend. Nieuwe mensen leren kennen en nieuwe opdrachtgevers vinden, dat stond boven aan m’n lijstje, maar als je meteen al afspraken moet afzeggen wegens ziekte of moet uitleggen dat je door hyperacusis niet naar bepaalde evenementen kunt wordt dat door de meeste mensen niet gewaardeerd.
Marjelle

* Beeld Stephan Balkenhol (Kasteel Bouvigne, Breda)

Weerloos hapje

Het is nu vier maanden geleden dat ik vanuit Rotterdam naar Tilburg verhuisde, een periode waarin griep met een G hoogtij vierde en allerlei complicaties optraden. Gezond ben ik geen dag meer geweest na twee verhuizingen in een half jaar tijd waar vijf jaar van structurele geluidsoverlast aan voorafging. Recent hoorde ik dat ik een ‘dijk van een blaasontsteking’ heb en een immuunsysteem dat volledig plat ligt. Tja, vertel mij wat. Als er alleen al iemand niest in mijn  omgeving word ik onmiddellijk bestookt door agressieve bacillen en bacteriën die wel zin hebben in zo’n lekker weerloos hapje. Ook oorsuizen en hyperacusis, die een paar weken na de verhuizing m’n leven danig op z’n kop zetten, zijn nooit meer weggeweest. Al heb ik wel onlangs een week van relatieve rust meegemaakt. Sinds kort zit ik aan de blaasdruppels en weerstandverhogende middelen. Je zou bijna naar de geestverruimende grijpen, maar er moet ook freelance gewerkt worden. Het is een heel lastige markt, waarvan m’n slinkende banksaldo het ultieme bewijs vormt.

Klik op de foto voor een groter formaat

Ondanks alles probeer ik de afgelopen maanden de hoop op verbetering van met name oorsuizen en hyperacusis niet op te geven. ‘Ik wil gezond worden’, mantra ik af en toe. Vanuit de huisartsenhoek hoef je geen hulp te verwachten en KNO-artsen kijken vooral naar één ding in plaats van naar de hele mens, de goede niet te na gesproken. Alleen in een vreemde stad overvalt me soms een Rémi-gevoel. Mensen ken ik hier nog nauwelijks, omdat ik vooral aan het overleven ben en m’n inburgering op een laag pitje heb moeten zetten. Elke nacht prop ik een kussen tegen m’n oor en lig te woelen tot ik in slaap val. Hoe meer ‘lawaai’ ik zelf maak hoe minder ik het suizen en het geruis buiten hoor. Volgens m’n therapeut is ook de buis van Eustachius verstopt. Je kunt dat eenvoudig controleren met de Valsalva-methode. Soms als ik ’s avonds doodmoe op de bank zit, met pijnlijke spieren, suizende oren, de auto’s voorbij hoor razen en er niemand is die een arm om me heen slaat, vraag ik me af hoelang ik dit nog volhou. Ik ben het vechten beu. Het duurt al veel te lang.
Marjelle

Twee maanden later…

Inmiddels woon ik sinds februari in Tilburg maar nog steeds kan ik de balans niet opmaken. Het grootste deel van de tijd lag ik in de lappenmand of was bezig me eruit te worstelen. De griep, de meest hardnekkige die ik ooit heb gehad, heeft z’n sporen achtergelaten. Zelfs nu, twee maanden later, ben ik nog steeds verkouden, heb af en toe keelpijn en ben abnormaal moe. Maar dat alles is peanuts vergeleken met het oorsuizen en de hyperacusis waar ik sindsdien last van heb gekregen. Niet alleen suizen m’n oren voortdurend, ook de gewone geluiden klinken veel harder. Een deur die normaal dichtgaat klinkt als een slaande deur, een huis-, tuin- en keukenauto die langsrijdt lijkt het aantal decibellen van een racewagen te produceren. Vooral lage tonen krijgen een extra dreun-, zoem- of bromdimensie. In het begin, toen ik nog niet wist wat er aan de hand was, viel het me op dat mijn wasmachine na de verhuizing opeens extreem veel lawaai maakte. Was er toch iets misgegaan onderweg?

Het apparaat maakte zo’n kabaal dat ik ‘m eigenhandig in bedwang moest houden. Inmiddels is duidelijk dat het lawaai – alsof er een helikopter opstijgt – niet uit de machine zelf komt. Na bezoeken aan de huisarts, uitgebreid bloedonderzoek waar onder andere een groot vitamine d-tekort uit kwam en heel veel lezen erover weet ik dat het een aandoening is die vaak voorkomt. Het kan veel verschillende oorzaken hebben en is afhankelijk daarvan erg lastig of niet te behandelen volgens de medische wereld, die er zoals ik uit eigen ervaring weet wel vaker finaal naast zit. Recent heb ik contact gehad met de fytoloog die ik al heel lang ken en waar ik veel vertrouwen in heb. Hij zei een aantal zinnige dingen, gaf een paar adviezen en vertelde dat het een nasleep was van de hardnekkige griep en dat het goed zou komen. Daar hou ik me nu maar aan vast en dat geeft me weer een beetje moed. Ik ben vanmiddag zelfs nog naar een schrijversborrel geweest, al was dat een flitsbezoek, veel te rumoerig. ‘Ik heb het in ieder geval geprobeerd’, dacht ik toen ik terugliep over de Heuvelrug.
Marjelle

Belgen verlossen Utrechtse dj na jaren van slopend oorsuizen AD/Utrechts Nieuwsblad 14-03-2014

Foto Witold Riedel

Mag ik nog een laatste knuf?

In de aangrijpende documentaire Moeders springen niet van flats vertelt Elena Lindemans wat er twaalf jaar geleden gebeurde met haar moeder. Wat doe je als je door wanhoop wordt gedreven, al jaren ondraaglijk lijdt en na een aantal zelfmoordpogingen je verzoek om euthanasie niet  in behandeling wordt genomen. De moeder van Elena kan niet meer. Ze wil op een menswaardige manier afscheid nemen van het leven en de mensen om haar heen, maar loopt daarbij tegen een muur op. Op haar euthanasieverzoek wordt gereageerd met ‘wij gaan u niet helpen’. Uiteindelijk springt ze 25 februari 2002 van een flat. Ik gun iedereen een zachte dood in plaats van gedwongen worden je toevlucht te nemen tot dit soort gruwelijke methodes met alle negatieve gevolgen ook voor de familie en de omwonenden. Mooie docu waarbij ik de helft van de tijd m’n tranen niet kon bedwingen en tevens een eerbetoon aan de moeder van Elena.
Marjelle

Moeders springen wel van flats Joop.nl 24-02-2014

‘Door een streng euthanasiebeleid bij psychiatrische patiënten worden mensen, zoals mijn moeder, gedwongen “het zelf te doen”. In de documentaire wil ik laten zien dat dit niet alleen kwalijke gevolgen heeft voor de persoon zelf maar ook voor de familie én de maatschappij.’
Elena Lindemans

Blaffen, gieren, brullen

Inmiddels weet ik waar de rugpijn vandaan komt. Dat wil zeggen, het voelt als rugpijn, maar in werkelijkheid is het een overbelasting van het SI-gewricht. Een gewricht waar ik tot gisteren nog nooit van gehoord had. Twee weken geleden ben ik nog voortvarend bezig met verhuisdozen uitpakken, daarna kom ik in de lappenmand terecht met griep en word een week later opeens wakker met hevige rugpijn. Alleen al m’n schoenen aantrekken is een opgave. Vervolgens gaat de griep naadloos over in wilde hoestbuien, die me uren uit m’n slaap houden en ook het overbelaste SI-gewricht elke keer weer een oplawaai geven. Een paar keer had ik het vandaag zo benauwd dat de tranen over m’n wangen liepen. Daarstraks heb ik op mijn wandelronde – een van de dingen die ik moet doen van de fysiotherapeut is wandelen en oefeningen – allerlei middeltjes ingeslagen in de hoop dat ik vannacht niet weer de longen uit m’n lijf hoest. Morgen komt waarschijnlijk een pakje met brouwsels van de fytotherapeut, maar omdat dat nog ver weg is heb ik alvast laurierdrop, gedroogde tijm, honingdrop en tijmsiroop ingeslagen, bloemetjeshoning had ik al.
Marjelle

Foto Witold Riedel

Van a tot z

Aandacht, beer, chocolade, dood, eerlijkheid, fantasie, Grieks, heimwee, indiaans, jij, Kaaiman Eilanden, lief, muis, niemandsland, onverwacht, praten, quiche, Rotterdam, slim, thuis, uilskuiken, vriendschap, waarheid, xenofobie, yin, zeewater… Dit soort dingen bedenk je als je griep hebt, door je rug bent gegaan en je behalve online spelletjes – klikkerdeklik – nergens fut voor hebt. Terwijl er nog zoveel dingen te doen zijn. Dweil mij, zegt de vloer. Stuur je belastinggegevens op, mailt de consulente. Vul mij, smeekt de ijskast. We hebben een VAR-verklaring nodig, schrijft een klant. Verf mij, eist het lelijke behang in de living. Werf klanten, schreeuwt m’n portemonnee. Het zal allemaal moeten wachten tot ik weer beter ben en m’n rug zodanig hersteld is dat ik zonder pijn kan lopen en m’n schoenen op een normale manier aan krijg. Maar nu eerst het uitgestelde gevecht onder de douche.
Marjelle

‘Young Girl on a Jetty’ Edvard Munch

Brrr…

Nadat ik met turbopower zestig verhuisdozen in anderhalve dag heb uitgepakt en van plan ben om op m’n gemak m’n nieuwe stad Tilburg te verkennen slaat de griep toe. Een paar afspraken met onbekenden – ik dacht laat ik meteen met inburgeren beginnen – moeten afgezegd worden en voordat ik het weet lig ik in de lappenmand naar een donkerpaarse muur te staren. Ondertussen is er ook gedoe rond de oplevering van m’n oude flat. Na alles wat daarmee de afgelopen zes maanden is misgegaan heb ik de verhuurder voorgesteld om tapijt en varia te laten liggen, never mind the rules, zodat we er allebei een dikke streep onder kunnen zetten. Ook geen terechte claims meer van mijn kant. Een twee man sterke delegatie kwam dinsdag in alle vroegte langs om de sleutels op te halen.

Wat erg tegenvalt in het nieuwe huis is dat het slechts verwarmd wordt door twee simpele elektrische kacheltjes. Ik loop nu standaard in een dikke trui en vest en verlang naar de echte warmte van een gaskachel of cv. Zeker nu ik ziek ben mis ik dat nog meer. Dit is vooral een lente- en zomerhuis. Ook de douche is een verhaal apart, negen van de tien keer sta ik na een paar minuten al onder een koud straaltje. M’n grieperige lijf vindt het vreselijk en sputtert steeds meer tegen. Zo’n douche die op een keukengeiser werkt heb ik ooit lang geleden gehad, maar dat het straaltje zo miezerig is en zo snel afkoelt is nieuw. Ik hoop dat er iets aan gedaan kan worden, want normaal kunnen douchen vind ik  wel een basisvoorwaarde. De griep weet van geen wijken, inmiddels heb ik er een blafhoest bij en werd ik vanochtend wakker met hevige rugpijn. Ik strompel nu een beetje door het huis en had me de eerste weken in Brabant iets anders voorgesteld.
Marjelle

Foto Witold Riedel

Onder de douche met…

Elk huis heeft zo zijn eigen gebruiksaanwijzing. Als je net verhuisd bent moet je al die grillen en kuren nog gaan ontdekken. In dit geval merkte ik vanaf dag 1 dat er een paar dingen niet zo werkten als je zou verwachten anno 2014. Mijn eerste douchebeurt kende dan ook een abrupt einde. Opeens werd de toch al minieme waterstraal koud en stond ik te bibberen in het douchehokje. Pogingen om weer warm water te krijgen, strandden. Het keukengeisertje doet me denken aan een van de etages in Kralingen waar ik gewoond heb tijdens m’n studie. Toen ik vervolgens het klapdeurtje opendeed om de handdoek te pakken sloeg een koude windvlaag me tegemoet. In een keuken zonder deur en verwarming wil je niet naakt gevonden worden. Inmiddels heb ik de buurman gevraagd of er een deur kan worden ingezet. Anders betaal ik ‘m zelf wel denk ik nu, want tegen kou en tocht is mijn lichaam niet bestand. Dat was als kind al zo.

Nu ik een week in m’n nieuwe huisje in Tilburg woon heb ik een vast patroon bedacht voordat ik ga douchen. Eerst leg ik een handdoek op de koude stenen vloer, vervolgens hang ik er eentje ín de douche, m’n nieuwe outfit leg ik er zo dicht mogelijk in de buurt. Daarna kleed ik me razendsnel uit en doe nog een paar schietgebedjes dat het water niet weer zo koud wordt als 80% van de tijd het geval is. Inmiddels overweeg ik zelfs m’n haren boven de gootsteen te gaan wassen en heb ik visioenen van een tobbe met heet water waarin ik lekker kan dobberen met badeend. Heel misschien wordt het geisertje op termijn vervangen door een heuse boiler, maar dat is voorlopig nog een vaag verhaal waarin een handige stiefvader die dit nog nooit gedaan heeft een mogelijke hoofdrol gaat spelen. Voorlopig hou ik de doucherituelen aan en hoop dat er snel een deur in de keuken komt plus een kacheltje.
Marjelle

Foto nrc.nl – Rubber Duck Florentijn Hofman