Een boek!

Afgelopen dagen heb ik heel weinig achter de pc gezeten. Gisteren kon ik zelfs de minuten tellen op de vingers van één hand. Een vreemde gewaarwording om van het ene moment op het andere af te kicken. Niet meer mailen, facebooken, tweeten, niet meer gedachtenloos klikker-de-klikken op een keur aan open vensters tussen alle dagelijkse dingen door.  Door een aantal redenen was ik opeens pc-loos. In eerste instantie kreeg ik m’n computer niet meer aan. Wat ik ook deed, de ene keer bleef het knopje steken – het frontje zit niet goed –  de andere keer gaf de computer gewoonweg geen krimp. Hij vond een kamertemperatuur van 13 ° C te koud, denk ik. Daarom had ik ‘m dan ook al tijden dag en nacht aan staan, wat steeds meer protest oplevert in de vorm van toenemend gereutel.
In tweede instantie, toen de pc dan toch eindelijk acte de présence gaf na een aantal uur, begon het te draaien voor m’n ogen terwijl ik op het beeldscherm zat te turen. Dit was de tweede keer in een paar weken tijd, maar nu erger. Niet alleen kreeg ik vlekken voor m’n ogen en werd ik duizelig en misselijk, deze keer zag ik ook flikkeringen. De zinnen op de monitor sprongen op en neer en toen ik naar de keuken wegvluchtte deinden de flikkerende lichtstootjes met me mee. Best een enge gewaarwording als je alleen thuis bent. Ik sprak mezelf moed in en hield me rustig. Zsm de opticien bellen, nam ik me voor. Inmiddels staat de afspraak gepland voor morgen. Ik ben zeer benieuwd of een aangepaste beeldschermbril met Blue Control-coating m’n ogen weer helemaal in het gareel krijgt.

Die middag stonden m’n bammetje met kaas, jus d’orange en beker rooibosthee er een beetje verloren bij. Ik lunch meestal met de online Volkskrant. Een boek!, dacht ik, ik ga een boek lezen. Lang geleden dat ik daar echt voor ben gaan zitten. Na mijn studietijd boordevol empirische en filosofische geschriften, vaak ook in het Duits, ben ik van een hongerige veellezer veranderd in een kortestukjeslezer. Ik pakte vastberaden ‘A prologue to love’ van Taylor Caldwell uit de kast, een van m’n favoriete boeken, op de voet gevolgd door ‘A word child’ van Iris Murdoch. Het boek is beduimeld, de kaft hangt los, ik heb het zo’n vijf tot tien keer gelezen. Een ontroerend verhaal, intens verdrietig, aangrijpend – over  eenzaamheid, wanhoop en liefde. Gisteravond toen ik de laatste bladzijde omsloeg besefte ik dat ik in deze fase van m’n leven de essentie van het boek meer voelde dan ooit.
Marjelle

Foto Pixabay

Draadjesvlees en omajus

Door een aantal redenen m’n blog wordt recent gestalkt* door een paar mensen van lang geleden komt het verleden weer dichterbij. De nare herinneringen hebben de mooie niet kunnen verdrijven. Ik heb het niet toegestaan. Ondanks alles en dankzij ben ik geworden wie ik ben – in de kern nog steeds dat lieve, kleine meisje van toen. Haat heb ik nooit gekend, al had ik daar reden genoeg voor, wel veel verdriet en gevoelens van afkeer. Ik geloof nog steeds in Liefde. En in rechtvaardigheid, duidelijke communicatie en eerlijkheid. Een van de vrouwen waar ik met een warm gevoel aan terugdenk is m’n oma. Ik lijk ook op haar. Zij had hetzelfde gevoel voor rechtvaardigheid, was eerlijk, kritisch en praatte met een zekere passie.

Als ik de foto zie van ons samen op de Scheveningse pier – klein handje in grote hand – denk ik weer terug aan die keer dat ik bij haar mocht logeren in haar flat in Heerlen en me de koningin te rijk voelde. Ik weet de straatnaam zelfs nog en de naam van de aardige bovenburen. In haar knusse keuken zaten we over van alles te babbelen terwijl ze heerlijke omagerechten aan het bereiden was. Ik voelde me thuis. Bij de herinnering aan haar draadjesvlees en lekkere aardappeltjes overgoten met overheerlijke omajus loopt het water me nog steeds in de mond. Maar het is veel meer dan dat. Ik voelde me welkom, geliefd en veilig. Te weten dat er iemand is die van je houdt om wie je bent en niet om wat je zou ‘moeten’ zijn/worden.
Marjelle

* Mensen die in korte tijd meer dan 150 persoonlijke blogs vanaf 2009 aan het doorspitten zijn en meermalen per dag terugkomen noem ik obsessief

Foto internet

‘Ik vind haar stóm’

‘De wereld draait dóórrrr’… een van de programma’s waar ik vrijwel nooit meer naar kijk. Matthijs van Nieuwkerk jaagt alles er in een noodtempo doorheen, echt interessant wordt het zelden vind ik en zijn vaste ‘entourage’ kliekt aan elkaar en levert nauwelijks nieuwe inzichten op. Toen ik vannacht een alternatief zocht voor een boek, viel ik midden in een scène met Marc-Marie Huijbregts en Tim den Besten naar aanleiding van zijn mini-docu over Yolanthe Sneijder-Cabau. Ik ving flarden op als ‘het is net een auto-ongeluk waar je steeds naar blijft kijken’ en ‘dan je drink je iets en dan zeg je “o, dat is vies, proef eens”, dat is het een beetje’. Voor mijn ogen zag ik hoe twee mannen in giechelende pestkoppen veranderden terwijl ze haar belachelijk probeerden te maken ter meerdere eer en glorie van zichzelf. Waarom? Omdat ze haar stóm vonden. Het deed me even denken aan die ettertjes van vroeger, die op het schoolplein rondhingen en altijd te laf waren om in hun eentje actie te ondernemen.

Beide heren kennen haar helemaal niet, ze schijnt ooit verveeld tegen een muur gehangen te hebben en zei toen geen goedendag tegen Marc-Marie. hij heeft er nóg slapeloze nachten van Verder dan dat ging de kennismaking niet. Nu zijn er ook een aantal BN’ers waar ik kromme tenen van krijg en als zo iemand in beeld komt zap ik meteen weg. Geen tijd aan besteden en geen energie. Maar iemand met een Yolanthe-obsessie zoals Tim wil feitelijk niets liever dan walgen, keer op keer. Dit gesprek vond overigens plaats onder de bezielende leiding van Matthijs, die het kennelijk zo’n belangrijk non-item vond dat hij ze alle tijd gaf om lekker los te gaan. Nu gaat het mij niet om Yolanthe, ik ken haar niet en heb niks tegen haar of voor haar, maar dat twee mannen er zo van genieten om iemand die ze totaal niet kennen te bashen op tv ze zijn natuurlijk wel anti-pesten als het zo uitkomt dat vind ik pas echt stóm.
Marjelle

‘Dat levert het me op, dat ik mezelf kan profileren over de rug van Yolanthe’, zegt Tim aan het einde van de docu tegen de psychologe.
Eindelijk, nu laat híj heel even zien wie hij écht is. 😉

Foto Wikipedia

Torenhoge boetes!

Nietsvermoedend zap ik gisteren langs een aantal programma’s en blijf hangen bij een uitzending van De monitor. Deze keer worden de misstanden bij de sociale dienst in Enschede onder de loep genomen en er komen een paar schrijnende gevallen ter sprake. Als je als uitkeringsgerechtigde een bijstandsuitkering ontvangt dien je je aan een wirwar van regels te houden. Uit een onderzoek van De monitor onder medewerkers van sociale diensten blijkt dat 50% van de ambtenaren zich kan voorstellen dat een aantal van die bijstandsregels mensen tot pure wanhoop drijven. Bijvoorbeeld Martin Bosch uit Enschede, oud-muzikant en bijstandsgerechtigde, die onder andere mantelzorger is van zijn oude, demente moeder. Na een anonieme tip dat hij geld zou  hebben verdiend met twee optredens tijdens Koninginnedag besluit de sociale dienst een diepgravend onderzoek te beginnen, niet alleen naar hem maar ook naar de mensen om hem heen.

Martin zelf verklaart dat het om een onkostenvergoeding gaat. De sociale dienst eist vervolgens dat hij alle bankafschriften van de afgelopen drie jaar binnen een week inlevert. Als Martin duidelijk maakt dat hem dat niet gaat lukken volgen er meteen keiharde sancties. Zijn uitkering wordt stopgezet en hij moet € 46.000 – ja, je leest het goed – terugbetalen. En dat allemaal door een vage verdenking van een anonieme tipgever dat hij met die twee optredens € 500 verdiend zou hebben. Zijn advocate Petra Gerritsen zegt er onder andere dit over: ‘Je hebt geen enkele aanwijzing dat Martin Bosch met iets anders bezig is dan gewoon hobbymatig spelen.’ Later vertelt ze nog hoe ogenschijnlijk doodgewone dingen als onbetaald optreden, vrijwilligerswerk doen en zelfs oppassen tot grote problemen en torenhoge boetes kunnen leiden als je ze niet direct opgeeft aan de sociale dienst. Ook de schoonmoeder* van Lange Frans kan hierover meespreken inmiddels.
Marjelle

Vermeend delict € 500, sanctie € 46.000.
Reactie van Rob van Straaten, Hoofd Inkomen gemeente Enschede: ‘Dat klinkt inderdaad heel stevig.’
Nee, beste man, dat is ronduit krankzinnig.

* Ze heeft een boete gekregen omdat ze op haar kleinkinderen paste, aangezien het om op ‘geld waardeerbare arbeid’ zou gaan.

Enorme schuld voor schoonmoeder Lange Frans AD 27-02-2015

Foto Pixabay

Als ik uitvinder was…

Er zijn van die dagelijkse simpele dingen die onvermoede problemen kunnen opleveren. Je denkt: ik laat even m’n cartridge bijvullen op de hoek, koop erna een flesje Chi Teatree-olie, eenmaal thuis print ik snel wat formulieren uit en klaar is Kees. Nee, dus. Het begon met de cartridge, nadat ik het volle patroon met veel pijn en moeite in de printer had teruggestopt – ik heb helemaal geen dikke vingers, maar het is bijna onmogelijk om dat op een voorzichtige manier te doen – kreeg ik nog steeds de melding dat de inkt op was. Ook uitlijnen en reinigen hielpen geen fluit, dus meteen weer de winkel gebeld. ‘Kom maar langs’, zei de refill-dokter, ‘dan kijk ik wat ik eraan kan doen.’ Na een bliksembezoek stop ik thuis de onder handen genomen cartridge vol verwachting in m’n Canon. Weer verschijnt de melding dat de inkt op is, weer maakt de printer louter wat schijnbewegingen maar spuwt geen druppel inkt. Bah, nu moet ik dus voor de derde keer naar de shop toe en waarschijnlijk moet de printer ook meegezeuld worden.

Klik op de foto voor een groter formaat

Hierna wilde ik het flesje Chi Teatree-olie openen. Piece of cake, zou je denken. Je draait braaf aan de dop, duwt en trekt tegelijkertijd en er gebeurt niets. Je herhaalt alle handelingen, maar wat je ook probeert: de dop weigert mee te werken. Afijn, ik besluit terug te gaan naar de reformwinkel. De twee vrouwen  achter de toonbank kijken me enigszins bevreemd aan als ik binnenkom met de mededeling: ‘ik krijg de dop er niet af en voordat ik het hele flesje mol, mogen jullie een poging wagen.’ Mevrouw 1 begint meteen te wrikken en te draaien, maar er komt geen beweging in. Mevrouw 2, iemand met wie je beter geen ruzie kunt krijgen, stort zich vervolgens ook op de dop en krijgt het tot haar eigen verbazing níet voor elkaar. ‘Ik moet toch de leverancier hiervan op de hoogte gaan brengen’, sputtert ze. Vele flesjes later… elke dop levert bijzondere taferelen op, springt er dan eindelijk eentje open. ‘Sorry voor het ongemak’, zegt mevrouw 2. ‘Ach, er zijn veel ergere dingen’, antwoord ik glimlachend. Ze is even stil en zegt dan enigszins verrast ‘ja, dat is waar’.
Marjelle

Als ik uitvinder was… dan zorgde ik voor handige en gebruiksvriendelijke apparaten, verpakkingen en bijsluiters. Ook die laatste bezorgen me af en toe een punthoofd, veelal vertaald uit het Chinees door iemand die én de taal nauwelijks spreekt én van het onderwerp niks begrijpt.

Foto Pixabay

IJskoude warmetruiendag

Warmetruiendag, het klinkt wel gezellig, lekker wegkruipen in zo’n dikke donzige wintertrui. Ook het idee erachter spreekt me aan. ‘Zet de verwarming een paar graden lager, trek een warme trui aan en bespaar 6% energie per graad en dus 6% CO2’. Toch kijk ik er dit jaar met heel andere ogen naar. Sinds ik door omstandigheden in een ongeïsoleerd oud huis met enkele ramen ben beland, met alleen in de zit-/werkkamer een soort van bijverwarming, is het voor mij elke dag warmetruiendag. Sterker nog, een warme trui is niet genoeg, tel daar ook een vest bij op, een extra paar sokken en een deken om de kou die van de vloer optrekt tegen te gaan. Op zo’n ijskoude dag als vandaag verwelkomt de thermometer me ’s ochtends breed grijnzend met 10,5 ºC als ik rillend van m’n diepvrieszolderkamer naar beneden kom.

Foto Witold Riedel

De afgelopen maand had ik de thermostaat op 15 °C staan, maar inmiddels weet ik dat dat energie vreet in dit huis, ik zie dan ook de eindafrekening deze maand met angst en beven tegemoet en heb de thermostaat uitgezet.
Vervolgens duurt het uren om de temperatuur van 10,5 °C omhoog te krijgen naar een redelijke 19 °C. Zelfs dan is die deken de rest van de dag onontbeerlijk, al is een echt berenpak misschien nog wel een beter idee denk ik soms in mijn wanhoop. Misschien moet ik mij vermommen als Disney-beer zodat iedereen mij komt knuffelen en warme dekens brengen. Kortom, de slogan ‘kan het een graadje minder?’ is dit jaar totaal niet aan mij besteed. Ik heb een heel andere vraag: mag het een paar graden meer, in een normaal huis met grotemensenverwarming? Dan beloof ik met de hand op m’n hart dat ik in dat nieuwe huis 6 februari een echte warmetruiendag hou en de verwarming een paar graden lager zet.
Marjelle

Ik mis je

Gisteren ben ik voor het eerst in een jaar teruggegaan naar Rotterdam, stad van mijn hart. ′s Middags had ik een afspraak met een uitgever waar ik lang geleden als freelancer voor gewerkt heb. Ik kan me dat monumentale pand in hartje Rotterdam nog goed herinneren. Aangezien de NS code rood had ge-sms′t – er werd een massale intocht van sneeuwvlokjes verwacht – was er een aangepaste dienstregeling. Ik besloot daarom een trein eerder te nemen en kwam uiteindelijk veel te vroeg op CS aan, onderweg was er geen ‘spatje sneeuw’ te bekennen. De trein gleed soepel en onverstoorbaar over de rails. Het nieuwe station, ook bekend als Station Kapsalon*, lag er nog mooier bij dan toen ik vorig jaar februari op de trein naar Tilburg stapte. Niet wetende dat het zo lang zou duren voordat ik mijn stad zou terugzien.

Klik op de foto voor een groter formaat

De uitgever begroette me vriendelijk, een innemende man met bijzondere verhalen. Hij stak een sigaret op en we haalden wat herinneringen op. Ik vertelde hem kort in welke situatie ik zat. Zonder franje. Ook hij is een man die houdt van duidelijkheid en die to the point is. ‘Zal ik je gelukkig maken?’ vroeg hij aan het eind. ‘Ja, graag!’ antwoordde ik. Hij toverde een tekst op zijn beeldscherm en las een paar zinnen voor. Het ging over een schip. De rest ben ik kwijt, want ik was te zeer afgeleid. ‘Als je eerst een proefcorrectie doet, dan kijken we daarna of de opdracht doorgaat.’ Ik knikte instemmend en probeerde tegelijk een opkomend gevoel van faalangst te onderdrukken. Het is lang geleden dat ik een boek heb gecorrigeerd.

Klik op de foto voor een groter formaat

Eenmaal buiten besloot ik me niks van het weer aan te trekken. Het was koud en er stond een harde wind. Had ik toch m’n muts niet voor niks meegenomen. Donkere wolken pakten zich samen boven de Maas, in de verte de contouren van de Willemsbrug en hotel New York, een passerende Waterbus deed me denken aan zomerse tochten naar Dordrecht. Ik wandelde langs Prachtig, pauzeerde onderweg in DikT, het café van de bieb met z’n opvallende felgele buizen, waar het aardige meisje met het ravezwarte haar me enthousiast begroette en vertelde dat ik net op tijd was teruggekomen. Het café sluit over twee dagen definitief z’n deuren. Toen ik even later naar de tramhalte liep, was op de plek waar eerst nog een maquette stond nu een complete Markthal verrezen. Mooi gebouw en dito concept, er is hard gewerkt in mijn afwezigheid. Rotterdam, ik mis je.
Marjelle

* Een ‘kapsalon’ is een combinatie van patat, shoarma, salade, sauzen en kaas, die enkele jaren geleden in Rotterdam-West ontstond, waar een kapper het gerecht vaak bestelde bij een shoarmazaak

Zwerfie

Een muisgrijze lucht en water dat met bakken uit de hemel valt, het is echt hondenweer. Vandaag moet ik in Amsterdam zijn. Weer of geen weer, zin of geen zin, ik moet er doorheen. Voordat ik de deur uit vlieg kijk ik nog even op Twitter. Ik zie de hashtag #zwerfboekendag voorbijkomen en besluit nog snel een boek uit de kast te halen en dat in de trein voor een willekeurige passant achter te laten.*

Wie weet kan ik iemand blij maken met het ‘Verzamelde werk’ van Willem Elsschot. Het ingebonden exemplaar heb ik ooit van een vriend gekregen en nooit uitgelezen. Ik hijs me in een te grote regenbroek en jack, trek een wollen muts over m’n oren en wikkel een sjaal om m’n hoofd, klaar om de natte wereld te betreden. Op m’n schoenen na, die zijn niet waterbestendig. Ik heb dan ook voor alle zekerheid een reservepaar plus extra sokken en handdoek bij me.

Op perron 4 van station ‘s-Hertogenbosch is het druk, een aantal verregende mensen staat op een kluitje. Alles is grijs en grauw, Nederland op z’n deprimerendst. Alleen het meisje van de kiosk is vrolijk en behulpzaam. Ze biedt aan om m’n croissant nog even in een warmhoudbak te leggen voordat de trein komt en samen houden we de klok in de gaten. Een lichtpuntje op een donkere dag. Dag lief kioskmeisje, de NS mag blij met je zijn.

Eenmaal in de trein leg ik het boek op een leeg tafeltje vlakbij, boven op een plastic zak zodat het makkelijk mee te nemen is en droog in een andere boekenkast belandt. Ik hou het tafeltje in de gaten en merk dan dat zo’n vreemd boek juist afschrikt. Als mensen het zien liggen lopen ze snel door. Op een bepaald moment wil een vrouw er gaan zitten en zegt de man naast haar dat die plaats bezet is. In m’n beste Engels probeer ik ze vervolgens duidelijk te maken dat het vandaag zwerfboekendag is.

‘Er zit niemand, je mag het boek gewoon meenemen, hoor’, zeg ik ook tegen de andere passagiers. Om me heen zie ik alleen maar vraagtekengezichten en ik krijg het er een beetje warm van. Aangezien niemand begrijpt wat de bedoeling is pak ik het boek weer terug en schrijf er een briefje bij, ondertekend met Veel leesplezier! Marjelle. Het zou toch jammer zijn als Willem Elsschot aan het eind van de dag onopgemerkt in een vuilniszak eindigt.
Marjelle

* Zwerfboekendag wordt de 13de dag van elk nieuw kwartaal gehouden (4x per jaar)

Foto Pixabay

So, anyway…

Laatst werd ik wakker, ik was nog in een soort van mijmertoestand waarin moeten ontbreekt en problemen ver weg zijn. Het een na het andere idee om meer klanten aan te trekken borrelde op. Opeens moest ik aan John Cleese denken, aan wat hij recent zei over creativiteit in het programma College Tour. ‘All creativity comes from the unconscious. It all boils down to getting in a playful and relaxed frame of mind. Nobody ever had a bright idea when they were attacking a machine-gun nest’. Dus zet je mobieltje uit, ruk je los van je pc en loop gewoon de deur uit.  Ga zitten op een bankje in het park en doe de eerste twintig minuten niks.

Foto Witold Riedel

Je leest het goed, helemaal niks. Natuurlijk komen er meteen allerlei gedachten in je op, van dingen die je moet doen of die je absoluut niet mag vergeten, wat een vriendin gisteren zei, een afspraak waar je als een berg tegen opziet… Laat het gewoon komen, schrijf het op en na een tijdje wordt de geest rustig net als bij meditatie. Dan ga je pas aan het onderwerp denken, niet geforceerd, maar op een speelse manier. Op het einde vat John Cleese het samen met de woorden ‘it’s being quiet enough to listen to the promptings of your unconscious’.
Daar dacht ik dus aan toen ik m’n ogen opendeed.
Marjelle

* So, Anyway… – John Cleese

De waarheid liegt niet

Klik op de foto voor een groter formaat

Een van de redenen waarom ik minder blog nee dat ga ik niet uitleggen ik ben baas in eigen blog en mag met de deur in huis vallen en zo is het Maar elk onderwerp dat in me opkomt pijn geld zien te verdienen, klanten werven overleven de kou in huis en demons from the past maar vooral die pijn duw ik weer weg. Sommige verhalen zijn te ja, wat eigenlijk persoonlijk kwetsbaar of klinken misschien als een slechte episode uit een B-film kun je nagaan hoe slecht Ik zat laatst aan een dialoogtafel met onbekenden, soep en broodjes. Het thema was ‘Toevallige ontmoetingen’ en iedereen had een verhaal met een mooi eind. Ik pijnigde m’n hersens maar kon nergens zo’n mooie toevalstreffer vinden, wel kwam een bepaalde ontmoeting in me op met een lesbische taxichauffeuse die mij lang geleden ergens in Frankrijk in the middle of nowhere  afzette voor een verlaten huis mijn brief was nooit aangekomen Die nacht bevatte alle elementen van een horror story agressieve hond ramen zonder gordijnen bevroren brood onweersflitsen en donderslagen en een telefoon die uit viel Weet je wat, dacht ik, ik vertel dat verhaal wel. Tot mijn verbazing vond iedereen het hilarisch enige humor is mij niet vreemd en o zo avontuurlijk. Ik dacht aan al die andere gebeurtenissen en hield m’n lippen op elkaar.
De waarheid liegt niet en misschien zet ik ooit op papier wat ik daarmee bedoel voor ik doodga Het moet eruit over familie, onrecht, laster, verdriet
Marjelle