Een wesp likt aan m’n tonic, een soortgenootje komt er nieuwsgierig op af. Ik had net een rustig plekje in de zon gevonden, maar van schrijven komt niets terecht op deze manier. De man tegenover me, die mij wild om me heen ziet slaan, pakt het flesje en lokt de wespen weg. ‘Weps’, zegt hij, net als de hoofdpersoon in ‘Erik of het klein insectenboek’. De rust keert terug op het dakterras van de Centrale Bibliotheek. Sinds ik afgelopen vrijdag ja heb gezegd tegen de woning aan de singel zit m’n hoofd boordevol verhuis. Wat moet ik regelen, kopen, uitbesteden, wie moet ik advies vragen, bellen, mailen. Als ik ’s ochtends m’n ogen opendoe zie ik verhuisdozen opdoemen en als ik ze weer dichtdoe vliegen nog niet afgevinkte kluslijstjes voorbij. Al wordt dit m’n twaalfde verhuizing, sommige dingen wennen nooit.
Klik op de foto voor groter formaat
Wat het deze keer extra moeilijk maakt is dat ik van een driekamerwoning met berging naar een tweekamerwoning met souterrain ga. Dat laatste leek eerst aardig als opslagruimte, maar inmiddels weet ik dat je er door het vocht niets kunt neerzetten tenzij roestbestendig, van plastic of luchtdicht verpakt. Ook deze verhuizing heb ik uit onverwachte hoek hulp gekregen. Een onbekende blogger bood aan mij te helpen, iets waar ik uiteraard blij mee was. Een dag nadat ik m’n handtekening onder het contract had gezet werd er geklopt op de nieuwe voordeur en stond hij op de stoep. Aardige man, blauwe ogen, voortvarende aanpak, ook fijn om te kunnen overleggen met iemand met verstand van zaken.
Klik op de foto voor groter formaat
Die avond was ik zo moe dat ik Hitch, een film met Will Smith die de eerste keer al niet bijzonder was voor de tweede keer heb gekeken, ogen in sluimerstand. Dan merk je pas goed hoe gesloopt je bent door alle geluidsoverlast de afgelopen jaren en structureel slaaptekort. Oververmoeid aan een verhuizing beginnen is niet bepaald ideaal, hopelijk lukt het de komende tijd om alle beetjes energie aan elkaar te knopen en eind augustus zonder al te veel strubbelingen over te gaan. Ondertussen droom ik van doucheslangen en pikhaken, dat is weer eens wat anders dan van ongerepte stranden waar de zon altijd schijnt.
Marjelle
Far away Ingrid Michaelson
'Het nieuwe komt achter de punt' 
