Ik mis je

Gisteren ben ik voor het eerst in een jaar teruggegaan naar Rotterdam, stad van mijn hart. ′s Middags had ik een afspraak met een uitgever waar ik lang geleden als freelancer voor gewerkt heb. Ik kan me dat monumentale pand in hartje Rotterdam nog goed herinneren. Aangezien de NS code rood had ge-sms′t – er werd een massale intocht van sneeuwvlokjes verwacht – was er een aangepaste dienstregeling. Ik besloot daarom een trein eerder te nemen en kwam uiteindelijk veel te vroeg op CS aan, onderweg was er geen ‘spatje sneeuw’ te bekennen. De trein gleed soepel en onverstoorbaar over de rails. Het nieuwe station, ook bekend als Station Kapsalon*, lag er nog mooier bij dan toen ik vorig jaar februari op de trein naar Tilburg stapte. Niet wetende dat het zo lang zou duren voordat ik mijn stad zou terugzien.

Klik op de foto voor een groter formaat

De uitgever begroette me vriendelijk, een innemende man met bijzondere verhalen. Hij stak een sigaret op en we haalden wat herinneringen op. Ik vertelde hem kort in welke situatie ik zat. Zonder franje. Ook hij is een man die houdt van duidelijkheid en die to the point is. ‘Zal ik je gelukkig maken?’ vroeg hij aan het eind. ‘Ja, graag!’ antwoordde ik. Hij toverde een tekst op zijn beeldscherm en las een paar zinnen voor. Het ging over een schip. De rest ben ik kwijt, want ik was te zeer afgeleid. ‘Als je eerst een proefcorrectie doet, dan kijken we daarna of de opdracht doorgaat.’ Ik knikte instemmend en probeerde tegelijk een opkomend gevoel van faalangst te onderdrukken. Het is lang geleden dat ik een boek heb gecorrigeerd.

Klik op de foto voor een groter formaat

Eenmaal buiten besloot ik me niks van het weer aan te trekken. Het was koud en er stond een harde wind. Had ik toch m’n muts niet voor niks meegenomen. Donkere wolken pakten zich samen boven de Maas, in de verte de contouren van de Willemsbrug en hotel New York, een passerende Waterbus deed me denken aan zomerse tochten naar Dordrecht. Ik wandelde langs Prachtig, pauzeerde onderweg in DikT, het café van de bieb met z’n opvallende felgele buizen, waar het aardige meisje met het ravezwarte haar me enthousiast begroette en vertelde dat ik net op tijd was teruggekomen. Het café sluit over twee dagen definitief z’n deuren. Toen ik even later naar de tramhalte liep, was op de plek waar eerst nog een maquette stond nu een complete Markthal verrezen. Mooi gebouw en dito concept, er is hard gewerkt in mijn afwezigheid. Rotterdam, ik mis je.
Marjelle

* Een ‘kapsalon’ is een combinatie van patat, shoarma, salade, sauzen en kaas, die enkele jaren geleden in Rotterdam-West ontstond, waar een kapper het gerecht vaak bestelde bij een shoarmazaak

Rondje Tilburg

Het weer krijgt vandaag een 10 van WeerOnline. Hoogste tijd om naar  buiten te gaan en de boel de boel te laten, werken kan altijd later nog. Waar zal ik deze keer naar toe wandelen in mijn nieuwe stad… Ik duw gedachten aan Rotterdam van me af – beelden van een rondje Kralingseplas, ik met wapperende haren op de Waterbus, jong en oud op het gratis ZomerZondagen-festival in Het Park en het nieuwe CS, bijgenaamd De Puntzak of De Haaienbek, komen voorbij. ‘Stop! Ik woon nu in Tilburg’, spreek ik mezelf toe. De stad en ik hebben een enigszins valse start gemaakt in februari, ik werd meteen na de verhuizing erg ziek, m’n huisje bleek koud en tochtig en al het vertrouwde was opeens heel ver weg. Inmiddels heb ik Tilburg van diverse kanten gezien.

Klik op de foto voor een groter formaat

Je hebt de groene kant met Moerenburg, het Leijpark, de Oude Warande, het Wandelbos en Huis ter Heide, je hebt de drukke kant met de Heuvel en het lawaaierige CS/busstation en je hebt ook de relaxte kant met onder andere het idyllische Buitenom en de gezellige tuin van stadscafé De Spaarbank. Daarnaast heb ik de vriendelijkheid van Tilburgers ervaren. Soms boden passanten me zelfs spontaan een lift aan als ik moe en verhit de weg vroeg. Als het zo’n mooi weer blijft fiets ik binnenkort met m’n Brabantse broer naar de Loonse en Drunense duinen. Een erg mooi natuurgebied volgens hem. Hij weet de weg, ik verdwaal overal. In gedachten verzonken – Tilburg en Rotterdam vergelijken is niet eerlijk, het is als appels met peren – loop ik de deur uit in de richting van het Wilhelminapark.

Half Tilburg is opengebroken, de stad is hier en daar één grote bouwput, via een sluipweggetje arriveer ik ten slotte bij museum De Pont. In de mooie tuin smaken tosti en tonic heerlijk en even later vervolg ik mijn weg via de Gasthuisring naar het station op zoek naar een bordje ‘-> Piushaven’. Behulpzame voorbijgangers wijzen me de weg. ‘Het is nog heel ver, hoor!’ zegt de jongen die me van top tot teen opneemt. Ik kom voorbij Burgemeester Jansen, een bekend Tilburgs café, slenter langs zonnige terrasjes aan het water. Even denk  ik nergens aan – niet aan werk, niet aan huis, gezondheid of relaties – en geniet van het mooie weer en uitzicht, m’n camera klikt enthousiast mee. Uiteindelijk beland ik in de tuin van Villa Pastorie waar ik het rijk alleen heb en in alle rust onder een parasol dit blog schrijf.
Marjelle

Houdoe!

Het inburgeren verloopt anders dan ik had gedacht. Toen ik drie maanden geleden vanuit Rotterdam naar Tilburg verhuisde had ik grootse plannen. Helaas gooiden gezondheidsproblemen roet in het eten waardoor er van al die ideeën nog weinig in de praktijk kon worden gebracht. Ik wilde leuke, nieuwe mensen & dito plekken ontdekken, een beetje cultuur opsnuiven, hier en daar een festival bezoeken, ik had zelfs al een weekendkaart voor het International Gipsy Festival, maar moet die nu helaas verkopen vanwege tinnitus. Ook had ik zin om op de fiets (die ik dan nog wel tweedehands moest aanschaffen) tochten te maken naar De Loonse en Drunense Duinen, lange wandelingen door Moerenburg, het Leijpark en de Oisterwijkse bossen om vervolgens uit te puffen bij Boshuis Venkraai. Kortom genieten van al het moois wat Brabant te bieden heeft en de leukste plekjes op de foto zetten.

‘Blijf van m’n staart af!’

Een aantal dingen heb ik nog steeds niet kunnen doen omdat m’n lijf tegensputtert, wel ben ik verschillende keren naar Oude Warande geweest, een mooi sterrenbos waar alles wat hond is losloopt, rent en blaft en me soms met begerige blikken aankijkt. Een waar paradijs voor honden maar niet echt voor mij. Verder heb ik een paar musea van binnen en buiten gezien, zoals De Pont en het TextielMuseum, en lekker geluncht bij de Spaarbank en Bij Maud Eten & Drinken. Ook ben ik recent nog bij Safaripark Beekse Bergen beland, dat vond ik een verademing na De Oliemeulen waar een troosteloze sfeer hing. Dieren moeten niet in kleine hokjes worden opgesloten, ze moeten de ruimte hebben zoals in het safaripark het geval is. Leuk om daar rond te lopen op een doordeweekse zonnige lentedag en onder andere speelse mantelbavianen – van jonkie tot opa – te fotograferen.
Marjelle

Chillen in het klooster Marjelleblogt 02-05-2012

Foto gemaakt in de Beekse Bergen (klik op de foto voor een groter formaat)

Enkele reis Rotterdam-Tilburg

Nadat ik jarenlang in Rotterdam heb gewoond, stad van mijn hart, werd ik door aanhoudende burenoverlast weer gedwongen te verhuizen. Aangezien er bij elke woningbezichtiging in Rotterdam minstens tien wachtenden voor me stonden te trappelen en het als freelancer sowieso erg moeilijk is om aan een ander huis te komen, trok ik na verloop van tijd een steeds grotere cirkel om de stad heen. Den Haag, Dordrecht… steeds verder dwaalde ik af. Zelfs Tilburg, waar ik in een grijs verleden ooit een paar jaar op school heb gezeten en in een dorp vlakbij woonde, kwam opeens in die cirkel terecht. Via een advertentie op Marktplaats was ik in contact gekomen met de eigenaar van een oud uitgewoond bovenhuisje en vanaf dat moment ging alles in een stroomversnelling. Sinds februari word ik nu wakker in het Brabantse land.

Grotto, De Oude Warande, Tilburg (foto Callum Morton)

Helaas kreeg ik vlak na de verhuizing griep, ging vervolgens door m’n rug en kreeg daar bovenop nog een virusinfectie, daardoor zijn veel dingen de afgelopen periode aan me voorbijgegaan. Om sommige ben ik niet rouwig, zoals carnaval waar ik grotendeels doorheen geslapen ben, van andere dingen zoals stad en natuur ontdekken, hoognodig nieuwe klanten werven en leuke mensen leren kennen, vind ik het erg jammer dat er nog zo weinig van terechtgekomen is. Al mis ik Rotterdam nu al, ik probeer Tilburg wel een reële kans te geven. Vanaf dag 1 kom ik grote en kleine verschillen tegen, de ene keer slaat de balans door naar Rotterdam en de andere keer naar Tilburg. Wat me het eerste opviel was dat de vriendelijkheid die ik ook in Rotterdam ben tegengekomen hier meer een gemoedelijk accent heeft, het leven wordt minder gehaast geleefd en dat is fijn. Een ander verschil is dat er geen Brabantse variant van de Rotterdampas bestaat.

Prachtige uitvinding, voor maximaal 60 euro kan iedere Rotterdammer het hele jaar gratis aan allerlei activiteiten meedoen en op veel andere dingen krijg je korting. Vroeger was ik bijvoorbeeld met geen stok een museum in te slaan, maar door die pas ben ik musea zelfs een beetje leuk gaan vinden. Gewapend met camera banjerde ik dan ook regelmatig door Boijmans of de Kunsthal en zette ik een rondje kunst op de foto. Aangezien de toegang gratis is, wipte ik soms maar voor een halfuurtje naar binnen. Een derde verschil heeft te maken met vuilnis ophalen. Op de eerste donderdag na de verhuizing dreunde ik mijn bed uit. Later bleek dat de minicontainers stuk voor stuk werden leeggeschud terwijl de muziek er boven uit blèrde. Dus niet je vuilniszak met restafval in één grote ondergrondse container zoals in Rotterdam, hier heeft iedere woning twee grote kliko’s. Ben je net zo blij met je minilapje groen, wordt dat meteen al in beslag genomen door deze plastic joekels. Gelukkig heb ik daar op m’n dakterras-in-wording geen last van.
Marjelle

Rotterdamse vuilniswagens dragen al 25 jaar poëzie voor nrc.nl 02-12-2013

210.175 + 1

Vandaag heb ik weer afgesproken met B. Met gemengde gevoelens stap ik de trein in. De verwarming doet het niet en ik kruip diep weg in m’n jas. Onderweg houdt de conducteur ons vriendelijk op de hoogte van allerlei oponthoud, de ene keer zijn dat spelende kinderen bij de spoorwegovergang en het volgende moment staan we in een heuse treinfile. Straks wordt duidelijk of mijn nabije toekomst zich in Rotterdam of in Tilburg gaat afspelen. Na veel gepieker en gedub heb ik afgelopen woensdag ja gezegd. Doorslaggevend was het feit dat ik het hier gewoon niet lang meer volhou, m’n lijf protesteert steeds meer tegen de aanhoudende stress en overlast, en de kans om op korte termijn  een redelijke flat in Rotterdam te huren is vrijwel nul gezien mijn situatie.

B. begroet me met een brede glimlach. We praten wat over koetjes en kalfjes, ik drink koffie wat ik normaal nooit doe, ondertussen kijk ik rond in het huis wat misschien mijn huis wordt. De zwart-wit geblokte gang, de living annex eetkamer, ik vraag me af of ik m’n boekenkasten überhaupt kwijt kan, de kamers zijn een stuk kleiner dan waar ik nu woon. Het gesprek komt op m’n freelance bestaan, hij heeft ook m’n site bekeken vertelt hij. Ik overhandig hem een aantal documenten en wacht in spanning af of het voldoende garantie voor hem is om met mij als huurder in zee te gaan. Hij knikt wat, stelt geen moeilijke vragen – ik moet wel een heel goede indruk maken – en het volgende ogenblik ligt er een contract voor m’n neus. Nadat ik het doorgelezen heb schrijf ik onderaan bij het kruisje in sierlijke letters mijn naam.
Marjelle

Foto Witold Riedel

Give me a sign

Station Tilburg verdwijnt langzaam in de verte. M’n hoofd zit vol beelden en verhalen. Voor het eerst ben ik hier een huis gaan kijken. Het voelt bijna als verraad aan Rotterdam, stad van m’n hart, maar ik hou het niet lang meer vol in Overschie met buren, geschreeuw, geknal met deuren en vijandigheid. Vanochtend lag ik uren wakker, ik voelde me niet lekker. Toen de krampen eindelijk weg leken te trekken begon de jongen weer aan z’n dagelijkse roep- en renronde. Op de display van de wekkerradio zag ik dat het pas 08.00 uur was. Zaterdag, weekenddag. Na drie kwartier werd het stil, vervolgens zette de buurvrouw, die overspannen is, weer harde muziek op en begon even later het dagelijkse gejojo met het slepen van meubels over de kale laminaatvloer.

Getergd sprong ik uit bed en stampte een paar keer op de grond. Dit werd onmiddellijk beantwoord met een salvo aan beukslagen, 10, 20, 30 keer, en meubels die opnieuw zo hard mogelijk werden verplaatst. Bizar hoe ze telkens de rollen omdraaien en geen enkele verantwoordelijkheid nemen voor hun eigen lawaai, maar woedend zijn als ik een keer reageer. De negatieve effecten op m’n gezondheid worden steeds groter en de verhuurder, Grouwels, die hier vanaf het begin van op de hoogte is steekt geen vinger uit. Ik bivakkeer nu al vijf maanden in een vreselijk gehorig en half bewoonbaar huis met muren waarop beunhazen hun sporen achtergelaten hebben en deuren die nauwelijks dicht- of open te krijgen zijn. Op zachte voeten loop ik rond, maar ik kan niet voorkomen dat de oude houten planken protesteren bij elke stap.

Het eerste woord wat in me opkomt bij de bovenwoning in  Tilburg van vandaag is troedelig. Het heeft rare hoekjes en kastjes, hangt hier en daar van plakband aan elkaar, maar het heeft wel een zekere charme. Erg praktisch is het ook niet, met weinig muur en deels schuin dak zie ik niet 1, 2, 3 waar ik al mijn spullen moet laten. De eigenaar die beneden woont, maar er volgens eigen zeggen bijna nooit is, was aardig. We hebben ruim een uur staan praten en hebben het ook uitgebreid over de buren aan weerszijden gehad. Op het einde zei  hij dat hij wel een klik voelde. Of ik het huis krijg weet ik niet, maar ik maak zeker een kans. De stap om van Rotterdam naar Brabant te gaan is erg groot en zevenmijlslaarzen bestaan alleen in sprookjes. ‘Zo moeilijk dit. Huis bekeken in Tilburg. Twijfel. Ik weet het niet #givemeasign’, twitterde ik.
Marjelle

Sprookjes bestaan… toch?

Op weg van oud naar nieuw heb ik nog een aantal heikele kwesties aangekaart. Zeker nu ik inmiddels doodmoe ben door de aanhoudende burenoverlast gaan dat soort dingen al gauw een eigen leven leiden. Vóór 2014 moet ik die brieven de deur uit hebben, had ik me voorgenomen. No matter what. Inmiddels zijn de mail en aangetekende brief naar de makelaar verstuurd en heb ik ook de voltallige directie van Grouwels Vastgoed BV, de verhuurder, een duidelijke mail gestuurd geïllustreerd met foto’s waarop onder andere te zien is hoezeer het hier kamperen is, welke schade is aangericht door de stukadoors en de uitdijende vochtplek op het plafond die inmiddels oranje kleurt.

Foto gemaakt in Boijmans Van Beuningen

Dat is allemaal nog peanuts vergeleken met de uren durende schreeuwsessies van de buurjongen en het misselijke gevoel wat ik nu na vier maanden krijg elke keer als hij met veel lawaai binnenkomt. In deze flat waar schilderijen en posters nooit een plekje aan de muur hebben gevonden heb ik me vanaf dag 1 geen moment thuisgevoeld. Aan de makelaar heb ik geschreven dat ik de 605,00 € bemiddelingskosten terugvorder op basis van art. 7:427 jo. 7:417 lid 4 BW. Daarnaast hadden ze nooit bemiddelingskosten bij huurder én verhuurder in rekening mogen brengen.

Per mail heb ik de verhuurder nogmaals met klem verzocht mij alternatieve rustige woonruimte aan te bieden, aangezien ik door hun grove nalatigheid in deze nachtmerrie ben beland en ze volgens de wet verplicht zijn mij rustig woongenot te verschaffen. Niet alleen ben ik inmiddels doodmoe, van enig woongenot is geen sprake en de aanhoudende stress heeft veel negatieve effecten. Maar mijn zoektocht naar een ander huis gaat door, al wordt die ernstig belemmerd doordat 9 van de 10 makelaars afhaken als ze horen dat ik een startende zzp’er ben. Op dit moment zijn de enige opties in Rotterdam een bovenhuis wat een paar honderd euro boven mijn budget is en een driekamerflat in het Wilde Westen. Wellicht komt er na dit blog verandering in.
Sprookjes bestaan… toch?
Marjelle

Op de valreep twee reacties
De verhuurder is niet van plan om onder meer de schade aan de pas geverfde muren te vergoeden die is veroorzaakt door het aannemersbedrijf dat voor hen werkt en verdraaide een aantal zaken. De makelaar daarentegen schrijft dat hij de bemiddelingskosten zal terugstorten. Dat is in ieder geval wel positief nieuws.

Gevraagd: 2/3 kamerwoning in Rotterdam, liefst bovenwoning of maisonette. Aangeboden: rustige, sociale ♀ huurder.

Waar is m’n harde schijf?

Vreemde klanken zoemen rond in m’n oor, de buurvrouw naast me heeft beslist een andere smaak dan ik. Slaperig doe ik één oog open, hoe laat zou het zijn? De display knippert 08:30. Zaterdagochtend, de enige dag dat ik niet door een schreeuwende buurjongen gewekt word, ook nu komt er van uitslapen niks terecht. Ik probeer me niet op te winden, maar dat lukt maar half. Uiteindelijk verman ik me en zing in arren moede met het nummer mee. ‘I love you sóóó much’. Ze zal het niet expres doen, houd ik mezelf voor. Sommige mensen die hier wonen zijn zo gewend aan hun eigen lawaai dat ze het niet meer horen lijkt het wel. Zoiets zei ook de andere buurvrouw die ik laatst tegenkwam. Nee, niet het hysterische mens wat me bijna aanvloog. Een aardigere variant. Ik draai me weer om, dekbed tot ver over m’n oren getrokken en begin te woelen in bed. Hoe harder ik heen en weer rol hoe minder ik hoor. Sinds ik hier woon heb ik al diverse woelrecords gebroken, 4 uur bijna non-stop is het langste.

Foto gemaakt in de Bibliotheek Rotterdam

Het doordringende geroep van de buurjongen overstemt plotseling de muziek, ik voel meteen de adrenaline stijgen. De ontelbare keren dat ik de afgelopen paar maanden urenlang naar zijn geschreeuwde monologen heb moeten luisteren hebben hun sporen achtergelaten. M’n lichaam verkrampt. Met een grote knal wordt even later de buitendeur dichtgesmeten. Gelukkig, ze zijn weg. Ik denk aan het huis wat ik gisteren bekeken heb in het Nieuwe Westen. Beneden was een slager net hardhandig het vlees aan het bewerken. De man die er woonde vertelde dat hij er haast vegetariër door geworden was. Het slagersgeweld was voor hem dan ook de reden om te verhuizen. Ik begreep precies wat hij bedoelde. Later kwam de beheerder langs, eerlijk zonder franje. Het tegenovergestelde van de Woonvisie-makelaar die me in juli dit huis ingelogen heeft. Er zouden geen benedenburen zijn, de nieuwe plafonds zouden er inzitten… Ik moet nog steeds die 605 euro aan ‘bemiddelingskosten’ zien terug te krijgen.

De verhuurder vertelde mij recent dat ook hij deze kosten moest betalen. Over van twee walletjes eten gesproken. Ik schud alle gedachten van me af en besluit me op m’n werk te concentreren. De puzzelposter die ik een tijd geleden gemaakt heb was leuk, mijmer ik. Het bestand staat op m’n externe harde schijf die ik na de verhuizing niet meer heb gezien. Het volgende kwartier vlieg ik door alle kasten en laatjes, steeds koortsachtiger, want er staan belangrijke scripts op. Geen harde schijf te vinden, waar kan dat ding nou gebleven zijn? Als laatste kijk ik in m’n laptoptas en jawel hoor, daar is-ie. De vreugde blijkt echter van korte duur, na een uur komt er een eng virus binnen wat AVG niet kan verwijderen. Ik heb nog nooit zo snel een externe schijf uit de pc getrokken. Morgen ga ik op zoek naar een handige M/V virusbestrijder. Als ik me even later bij de cv wil gaan opwarmen voelt die ijskoud aan. Ik pak de telefoon en bel de storingsdienst— een paar uur later spuit het water over m’n nieuwe laminaatvloer en klettert er 40 liter naar beneden bij de buren.
Marjelle

Love is in the air

Klik op de foto voor een groter formaat

Steek je kop niet in het zand!

Klik op de foto voor een groter formaat