Draadjesvlees en omajus

Door een aantal redenen m’n blog wordt recent gestalkt* door een paar mensen van lang geleden komt het verleden weer dichterbij. De nare herinneringen hebben de mooie niet kunnen verdrijven. Ik heb het niet toegestaan. Ondanks alles en dankzij ben ik geworden wie ik ben – in de kern nog steeds dat lieve, kleine meisje van toen. Haat heb ik nooit gekend, al had ik daar reden genoeg voor, wel veel verdriet en gevoelens van afkeer. Ik geloof nog steeds in Liefde. En in rechtvaardigheid, duidelijke communicatie en eerlijkheid. Een van de vrouwen waar ik met een warm gevoel aan terugdenk is m’n oma. Ik lijk ook op haar. Zij had hetzelfde gevoel voor rechtvaardigheid, was eerlijk, kritisch en praatte met een zekere passie.

Als ik de foto zie van ons samen op de Scheveningse pier – klein handje in grote hand – denk ik weer terug aan die keer dat ik bij haar mocht logeren in haar flat in Heerlen en me de koningin te rijk voelde. Ik weet de straatnaam zelfs nog en de naam van de aardige bovenburen. In haar knusse keuken zaten we over van alles te babbelen terwijl ze heerlijke omagerechten aan het bereiden was. Ik voelde me thuis. Bij de herinnering aan haar draadjesvlees en lekkere aardappeltjes overgoten met overheerlijke omajus loopt het water me nog steeds in de mond. Maar het is veel meer dan dat. Ik voelde me welkom, geliefd en veilig. Te weten dat er iemand is die van je houdt om wie je bent en niet om wat je zou ‘moeten’ zijn/worden.
Marjelle

* Mensen die in korte tijd meer dan 150 persoonlijke blogs vanaf 2009 aan het doorspitten zijn en meermalen per dag terugkomen noem ik obsessief

Foto internet

Cold as ice

Volgens de thermometer van de benedenbuurman is het nu na uren stoken 19 ºC, een unicum, normaliter blijft de temperatuur steken op zo’n 17-18 ºC. De ‘gevoelstemperatuur’ – een weermannenwoord net als spetters en spatje regen – ligt vandaag op 15 ºC. Met name m’n voeten hunkeren naar een extra paar sokken. De laatste weken loop ik nog net niet rond als een Michelinmannetje, hoewel je met twee laagjes T-shirt, een dikke trui met daaroverheen een vest ook niet echt slank oogt. De afgelopen maand was er één van kleumen, ziek worden, proberen te werken en kamperen in dit oude, tochtige huisje grotendeels zonder verwarming. Alleen in de living annex werkkamer hangen twee stroomvreters die hete lucht produceren als substituut voor echte warmte, iets waar ook m’n keel en slijmvliezen niet blij mee zijn. Recent is er een infrarood verwarmingspaneel bijgekomen, hij staat op wankele pootjes en moet nog opgehangen worden.

Momenteel sjouw ik het paneel een paar keer per dag van de ene kamer naar de andere. ’s Avonds zit ik er pal naast, dan is één kant van m’n gezicht warm en de andere kant niet, maar een kniesoor die daar op let. Sinds ik in dit huis in Tilburg woon heb ik extreme kou en hitte meegemaakt. In de zomer transformeert de zolder in een oven, de zon brandt meedogenloos vanaf ’s ochtends vroeg ondanks het dichtgeplakte raam. In de winter waan je je in een vrieskist, maar dan kun je diep wegkruipen onder de combi dekbed1-deken-dekbed2. Als ik deze zomer nog hier woon – en die kans is groot –  dan zit er niets anders op dan een bed kopen en in de woonkamer gaan bivakkeren. Of verhuizen. Al is drie keer in anderhalf jaar ook voor mij haast een brug te ver. Bovendien wil geen enkele makelaar met me in zee. Als herstartende freelancer ben je vogelvrij*.
Marjelle

* Als ik een vaste baan had gehad was alle ellende van de afgelopen zeven jaar me bespaard gebleven

Foto Witold Riedel

Nieuwe herinneringen maken

Klik op de foto voor een groter formaat

Na wekenlange regen en een huismussenbestaan in m’n nieuwe stad Tilburg waar ik door ziekte nog steeds bijna niemand ken, ben ik opgelucht dat de afgelopen dagen de zon weer volop z’n best doet om achter de wolken vandaan te kruipen. ‘Het is nog steeds zomer’, zeg ik tegen mezelf. Al zie ik wel dat sommige blaadjes herfstig kleuren en hoor ik de bruine exemplaren knisperen onder m’n sandalen, maar in mijn hoofd is het zomer. Ik zou bijna de zon in een doosje willen stoppen zodat ik hem er op een loodgrijze dag weer uit zou kunnen halen. Maar ik hou niet van doosjes, hokjes en kooitjes. De gedachte aan de komende winter is voor een tweeseizoenenmens als ik al deprimerend genoeg en bij het idee om dat in dit huis zonder isolatie, grotendeels zonder verwarming en met enkel glas mee te moeten maken knijpt m’n maag samen. Ik zet het uit m’n hoofd zoals ik zoveel dingen uit m’n hoofd zet. De afgelopen jaren staan in het teken van overleven, vermannen, relativeren, vallen en weer opstaan en zelfs in de grootst mogelijke ellende nog proberen een lichtpuntje te zien. Dat resulteert soms in opvallende observaties waar ik dan zelf om moet lachen. Als je eens wist wat ik allemaal denk, doe, voel, mis en probeer. Als je eens wist.
Ik moet nieuwe herinneringen maken, dacht ik toen ik vanmiddag door het Sterrenbos liep.
Marjelle

‘Jonger wel, jij dus’

Klik op de foto voor een groter formaat

Aanbod
Langs deze, langs deze mij
deze mij onsympathieke
weg, schuilnamenlaan.

Wat zal ik zeggen? Ik ben
schorpioen en heb hobby’s, als
landschapsgeschiedenis enz.

Dat ik graag vis eet en veel lees
over vissen, dus waar ze van leven
en hoe wij van hen.

Verder een slank postuur,
afstand is geen bezwaar,
afstand is tijd en die neem ik

met iemand, met wijn erbij
en open haard soms ook
en graag mooi weer.

Jonger wel, jij dus, van hart,
longen enz. Ben zelf
intussen al over veel heen.
Joke van Leeuwen
(Uit: ‘Wuif de mussen uit’ Querido 2006)

Op je sloffen

Daar zit je dan in je nieuwe huis in een onbekende omgeving. Bij elke onverwachte knal en ieder vreemd geluid verkrampt m’n lichaam, de afgelopen vijf jaar geluidsoverlast hebben diepe sporen achtergelaten. M’n lijf reageert inmiddels allergisch op slaande deuren, krijsende kinderen en het driftige getik van hakken op laminaat. Toen ik dinsdagochtend wakker werd doordat een lichtstraal door de opening van het rolgordijn heen piepte, moest ik even omschakelen – ik ben nu in Brabant, slaap op een zolderetage en het is berekoud. Snel trok ik het dekbed weer over m’n hoofd en draaide me om, nog even de dag een paar uur uitstellen. Straks is vroeg genoeg.

Vanmiddag komt de eigenaar en tevens benedenbuurman gelukkig de rails ophangen. Dan kan ik vanavond met gordijnen dicht de inkijk buitensluiten. Nu zit ik elke dag open en bloot voor het raam te typen en dat voelt niet prettig. Raamfolie kopen stond dan ook hoog op m’n to do-lijstje, maar griep gooide roet in het eten. Woensdagochtend werd ik wakker met keelpijn en pijnlijke spieren. Twee keer verhuizen in zes maanden tijd gaat je niet in de koude kleren zitten. Daar komt bij dat er nog geen verwarming is in de keuken en ik uit de douche telkens met m’n blote voeten op de ijskoude stenen vloer beland. Inmiddels leg ik handdoeken op de grond, spring als een vlo van de tegels op het laminaat en heb besloten om voor het eerst in lange tijd sloffen aan te schaffen. Alleen het woord al. ‘Sloffen’. Maar wel lekker warm.
Marjelle

Foto Witold Riedel

Geen titel

De verhuisdag begint met verhuizers die drie uur te vroeg op de stoep staan. Snel schiet ik een T-shirt en spijkerbroek aan en doe met slaperige ogen en verward haar de deur open. Vanaf dat moment gaat alles in uptempo, mannen lopen in en uit, dozen worden voortvarend ingepakt, ik kan nog net m’n make-uptas veiligstellen als ik even later de douche uitkom. Klusvrouw heeft zich maandag wéér niet aan de afspraak gehouden, ze zou eindelijk de muren afmaken en rails ophangen in de slaapkamer. Dinsdagavond werd ze gespot door m’n Tsjechische tapijtlegger en zei tegen hem dat ze de dag erna nog wel even kwam schilderen. Waar zit in godsnaam je verstand om dat tegen alle afspraken in zonder overleg uitgerekend op de verhuisdag te gaan doen!?

Ik vrees het ergste als ik op weg ga naar m’n nieuwe huis. Eenmaal binnen tref ik klusvrouw aan die sinds een half uurtje nonchalant met een lakrollertje in de weer is. De muren zijn nog niet af, de rails is niet opgehangen en het is overal één grote teringbende van verfblikken en rollers. Ik moet me bedwingen om niet in tranen uit te barsten en zeg tegen haar dat ze onmiddellijk moet stoppen met verven en de troep moet gaan opruimen aangezien de verhuizers al onderweg zijn. De stress schiet door m’n lijf. Ondanks m’n rugblessure – ik moet eigenlijk revalideren niet verhuizen – stort ik me op de keuken, ruim verf op, boen kastjes uit. Ik vlieg door het huis en probeer niet in paniek te raken. Er komt maar geen einde aan deze nachtmerrie.

‘De Schreeuw’ Edvard Munch (Internet)

‘Heb je nu in stilte kunnen slapen? Want daar is het toch allemaal om begonnen! #verhuizing #benieuwd’ twitterde @AadVerbaast gisteren. ‘Het korte antwoord is nee. #hetlangeantwoordwiljenietweten’, antwoordde ik. Vier dagen woon ik hier nu. Inmiddels weet ik dat in tegenstelling tot wat de makelaar beweerde het appartement onder mij wat te koop staat niet leeg is maar er een gezin woont. Als ik geen onjuiste info had gekregen was ik natuurlijk eerst gaan kijken wat voor mensen dat waren. Kortom, als ik had geweten dat ik 1 augustus in een onbewoonbaar huis terecht zou komen met allerlei verborgen gebreken – om het raampje in de slaapkamer open te doen bijvoorbeeld moet je telkens op bed/vensterbank gaan staan – en dat er een luidruchtig gezin woonde, dan had ik nooit het contract ondertekend en was voor het andere huis gegaan.
Marjelle

Brief aan Klusmeisje

“Hallo Klusmeisje,                                                                    R’dam, 12 augustus 2013

hoe is het gegaan met verven? Hopelijk goed!
Zoals beloofd nog wat info. Hieronder een link naar Kwantum Blijdorp en het eiken laminaat voor de keuken:
– Laminaat: per pak zit er 2,92 m2 in. De keuken is 5,20 m2, dus dan heb je 2 pakken (=5,84 m2) nodig ad 13,15 euro x 2.
Totaal 2 pakken = 26,30 euro.
Klik hier
– Groene ondervloerplaten geschikt voor laminaat en tapijt (0,85 m x 0,59 m per plaat): per pak zit er 7,50 m2 in. Meer dan genoeg voor de keuken.
Totaal 1 pak =20 euro.
Klik hier
Is het ook mogelijk om dan meteen rails te kopen omdat je dan toch al in Kwantum bent (ik weet niet of de Hema deze maten heeft)? Het gaat om de slaapkamer (2,30 m breed) en de living (straatkant) (4,20 m breed).
– De rails hieronder is 2,00 m breed en kost 8 euro. Geschikt voor de slaapkamer die 2.30 m breed is (hou je 15 cm aan beide kanten over, is niet erg).
Klik hier
– En dan 2 x 2,00 m breed voor de living straatkant die 4,20 m breed is. Heb je 10 cm aan beide kanten over. Als je 2 rails naast elkaar moet ophangen, loopt die rails dan wel goed door (zodat het gordijn soepel open- en dichtgaat)?
Totaal 3 x rails 2,00 m = 24 euro.

Ik kan je het totaalbedrag ad 70,30 euro morgen voorschieten, zodat je het woensdag op weg naar Overschie kunt halen. Sorry, ik voel me wel een beetje bezwaard dat het zo moet gaan, naar je kent de situatie en het moet allemaal op een extreem korte termijn nu door die hele toestand met plafonds en nalatigheid van verhuurder. Ik probeer dus maar zoveel mogelijk te plannen vanachter m’n bureau omdat ik qua rug verder niks mag en kan. Vanmiddag langskomen was al veel te lang en vermoeiend merkte ik. Ben nu aan het bijkomen.

Even nog samengevat wat wij hebben afgesproken vanmiddag:
– Woensdag is het schilderwerk af en ga je laminaat met ondervloerplaten in de keuken leggen.
– Donderdag gaan jullie met z’n tweeën (heb je iemand gevonden?) de hele dag tapijt leggen. Ik kies misschien toch voor ribtapijt (een verschil van 8 euro per meter met het andere tapijt).
– Zaterdagochtend kom je eventueel nog een keer als het tapijt leggen nog niet klaar is.

Op basis van jouw schatting van een paar uur per kamer plus gang kom ik dan op ca. tien uur uit. Wat denk je, is dat reëel? Dat ik een indicatie heb en niet schrik op het einde.
Alvast bedankt weer.

Groeten,
Marjelle”

Helaas kon dus ook deze planning de prullenmand in toen bleek dat de verhuurder foute informatie had doorgegeven, niet alleen waren de stukadoors een dag langer bezig maar ook de aannemer weigerde alle medewerking

Sheer horror

De verhuisdag nadert met rasse schreden. Nog steeds is niet bekend wanneer de nieuwe plafonds er nu eindelijk in worden gezet. In verband met huuropzegging en alle werkzaamheden erna in het oude huis op straffe van een boete die kan oplopen tot 2800 euro moet ik de knoop morgen doorhakken. Later dan 19 augustus verhuizen kan feitelijk niet. Dan heb ik vanaf maandag nog krap één week om de hele verhuizing voor te bereiden en te regelen met een rug die aan het revalideren is. Gekkenwerk. Dit alles dank zij de verhuurder die maanden de tijd heeft gehad om de nieuwe plafonds erin te zetten, maar wat door grove nalatigheid en ondanks stringente afspraken níet is gebeurd.

Foto’s gemaakt op de dag van oplevering (01-08-2013)

Inmiddels lig ik behalve van rugpijn ook wakker van dit nachtmerriescenario. Allerlei mogelijke combinaties spoken door m’n hoofd: plafonds niet erin voor de verhuizing, nieuwe vloerbedekking wel; plafonds erin terwijl vloerbedekking gelegd wordt; helemaal geen vloerbedekking, wel plafonds aan het eind van de week en m’n spullen noodgedwongen stallen op de kale plankenvloer. Hoe ik überhaupt voor elkaar moet zien te krijgen dat een klusser op zo’n korte termijn die vloerbedekking legt is mij een volstrekt raadsel. Op m’n urgente mail van 4 augustus, waarin ik dringend verzoek om zsm die plafonds te plaatsen en foto’s heb bijgevoegd van de staat waarin het appartement verkeert, heb ik nooit een reactie gehad.

Pas toen ik afgelopen vrijdag nogmaals een mail stuurde inclusief diezelfde foto’s, ditmaal aan de voltallige directie, kreeg ik opeens na tien minuten een berichtje terug. Meneer G. zou er op toezien dat op ‘zeer korte termijn’ de plafonds geplaatst werden. Geen datum, niks. Ook geen woord over de andere gebreken die ik duidelijk beschreven had in m’n mail, zoals een douche zonder deur, verzakte wand in het aanrechtkastje, slechte afvoer, voordeurslot wat nauwelijks open of dicht te krijgen is, muur in zeer slechte staat… er staan nog veel meer dingen op de lijst. M’n hoofd draait overuren en m’n rug door.
Marjelle

Alle tips / hulp welkom!

Spring van het dak af

Vandaag gaat alles in slow motion. Uiterst moeizaam. Zoals elke keer schrik ik wakker van de keiharde wekker van de buren. Om 05.30 uur, 06.00 uur, 07.00 uur, een kwartier lang dreunt de wekker door, om een paar uur later opnieuw te beginnen, zelfs met het dekbed tot over m’n oren getrokken is er geen ontsnappen aan. Het moment dat ik daadwerkelijk uit bed moet komt nu steeds dichterbij. Ik zie ertegen op, de afgelopen dagen was overeindkomen een brug te ver, de eerste uren een marteling. Ik rol eruit en beland weer met m’n knieën op de grond, een stekende pijn schiet door me heen. Godsamme, nu even doorbijten, en wéér. Verkrampt strompel ik naar de douche. Over een uur komt de aannemer de sleutels halen van m’n nieuwe huis in verband met de offerte voor de plafonds die er al een week geleden in hadden moeten zitten zoals mij heilig was beloofd. Niet zijn fout. Grove nalatigheid van de verhuurder.

De bel gaat. Een tengere bruinverbrande man staat voor de deur. Hij ziet en hoort ook aan m’n stem dat ik pijn heb en kijkt me meewarig aan. Ik vertel hem over een aantal gebreken van het nieuwe huis, de meeste heeft hij al gezien op de foto’s die ik hem gisteren heb gemaild. Later op de dag komt er een inspectieteam van Havensteder langs, twee man sterk. Ik hoor een eindeloze lijst van dingen die allemaal nog moeten gebeuren in het oude huis voor de eindinspectie. Gaatjes dichten, kroonsteentjes plaatsen, …, zelfs de verfspatten van de vorige huurder moet ik verwijderen. Je krijgt een rekening van ruim 2000 euro als je het niet doet, hoor ik. Ik staar als een zombie voor me uit, ik kan níks, maar moet dit, moet dat… en krijg het benauwd van hun eisen. Havensteder die mij heeft laten barsten en jarenlang niks aan de burenoverlast heeft gedaan waardoor ik nu gedwongen ben te verhuizen. Naar een huis zonder plafonds. Met een rug die er finaal doorheen zit. Bizar.

Uit het raam zie ik de grote witte bestelwagen van AH staan, ik was zo slim om gisteren m’n boodschappen on-line te doen. Een gehaaste jongen levert de kratten-met-voorraad bij me af. Van honger en dorst zal ik in ieder geval niet omkomen. Her en der staan nog wat flessen op de vloer, ik heb al vaker gebukt dan m’n rug lief is en besluit de rest te laten staan, samen met de berg afwas, de vuile was die inmiddels boven de mand uit piept en een gestrande vuilniszak. Misschien vraag ik straks even hulp aan de man die het grenen bed uit de berging komt ophalen. Al vraag ik niet graag iets, soms moet je wel. De fysiotherapeut waarmee ik morgen een afspraak heb, moest ik ook vragen of hij naar mij toe wilde komen. Ik red het niet met tram en bus. En maak me zorgen, hoe nu verder.
Marjelle

Rock-‘n-rollen

Laat maar
Soms heb ik de neiging om me terug te trekken, dat kan in een kantelende vriendschap zijn of als het slecht met m’n gezondheid gaat. Een gevoel van ‘laat maar’, een besef van ‘ik moet er toch zelf uit zien te komen’ overvalt me dan. Deuren dicht, gordijnen toe. Niet altijd letterlijk. Als ik me weer beter voel, kruip ik voorzichtig m’n holletje uit de wereld in. Vandaag doe ik het anders. Of er nu wel of niet iemand staat te wachten op een levensteken, geïnteresseerd is in hoe het met mij gaat, schrijven zal ik. Te vaak heb ik me teruggetrokken, verontschuldigd, verbeten, geglimlacht. Vandaag ga ik het over pijn hebben en wat dat met je doet. En over op jezelf aangewezen zijn.

Dizzy
Het nieuwe huis heeft geen plafonds.  Het heeft nog wel meer niet, zoals een deur in de douche. Sommige dingen heeft het dan weer te veel, bijvoorbeeld een geiser en een kachel die het niet meer doen, of een half verbrande plank in het aanrechtkastje en gaten waar ze niet horen zoals in de elektriciteitsleiding. Eén dag voor sleuteloverdracht word ik gebeld door de makelaar. ‘Ik heb vervelend nieuws’, zegt hij, ‘de plafonds zitten er nog niet in.’ Ik staar verbijsterd naar m’n mobieltje. ‘Maar je hebt me gegarandeerd dat ze er zeker voor 1 augustus in zouden zitten’, zeg ik. Weg planning, hoe moet dat nu met schilder, tapijt, verhuisdatum vastleggen en alles regelen. 8 augustus had ik in m’n hoofd. Het duizelt me.

Ruggelings
De dag erna heb ik eerst een wilde rit naar m’n nieuwe huis, de schilder zit aan het stuur en neemt als een volleerd spookrijder de kortste weg. Ik word heen en weer geslingerd in het oude Renaultje. Na een bliksembezoek, wat uitleg en ‘veel succes!’ haast ik me naar de triggerpointtherapeut in Den Haag.  Als ik van de behandeltafel stap voel ik het gelijk. M’n onderrug, eeuwige zwakke plek, protesteert. Ik heb te lang aan een stuk door op m’n buik gelegen, daar kan m’n rug niet tegen. Hij kan wel meer niet hebben, de prinses op de erwt is er niks naast.

Opstaan
De volgende ochtend nadat ik een keer of vijf wakker gepiept ben door de wekker van de buren, die sinds een aantal weken vanaf 05.30 uur tot 07.00 uur harde klanken uitstoot voel ik dat het veel erger is geworden. Omdraaien lukt nauwelijks, ik hou me vast aan een punt van het laken en een bedspijl en trek mezelf langzaam een stukje omhoog. Hoe kom ik in godsnaam uit bed? Voorzichtig rol ik naar de rand, laat me half vallen en beland uiteindelijk op m’n knieën op de harde grond. M’n rug trekt in een pijnlijke kramp samen als ik probeer op te staan. Hijgend laat ik me weer zakken. Uiteindelijk lukt het om met vereende krachten een stukje omhoog te komen. Kromgetrokken, ik lijk wel 101, waggel ik naar de gang, adem diep in en uit en blijf mezelf moed inspreken. ‘Gezondheid is het belangrijkste’, mantra ik. Help me, verlos me van de pijn.
Marjelle