M uit R/T.

Mooi blog van Bentenge nav m’n elf vragen ivm de Liebster Award.

Iedere dag in tranen

Mooi blog op ‘Ondertussen in Onnen’. Initiatiefnemers van dit project zijn Chris Klomp en Diane Romashuk.

Ondertussen in Onnen

 

Ze is onvermijdelijk op het vluchtelingencentrum in Onnen. Met een voorzichtige glimlach geeft ze leiding aan het leercentrum in de nagelnieuwe opvang. Enkele uren later zet ze zich in bij het uitreiken van de voedselpakketten.

Lana is een Syrische vrouw. Lerares Engels en gevlucht voor het gevaar dat in haar geboorteland van alle kanten komt.

Ooit stond ze met haar man klaar om te vertrekken. Weg van het dagelijks gevaar in Syrië. Waar niemand meer veilig is op straat. Het stel werd meteen begroet door een levensgroot dilemma. Hun gespaarde 10.000 euro was voor de mensensmokkelaar te weinig. Alleen zij kon met hem mee. Haar man bleef achter.

Het afscheid moet hartverscheurend zijn geweest. De twee waren onafscheidelijk. Toen hij als oogarts voor zijn opleiding naar Frankrijk vertrok, weigerde hij zonder haar de Eiffeltoren te bezoeken. Dat moest en zou ooit samen gebeuren. Nu waren ze gescheiden.

Als Lana…

View original post 186 woorden meer

Pijnlijk!

Geen parken, bossen, stranden of zinderende festivals deze keer, de afgelopen week ben ik aan huis gekluisterd door een spitaanval. Hoe belangrijk gezond-zijn is besef je dan weer des te meer. Normaal lopen was er de eerste dagen nauwelijks bij, het waren meer schuifelpasjes die ik produceerde. Zelfs de simpelste basishandeling leverde al problemen op: ‘hoe trek ik m’n schoenen aan?’ en laten we het over nagels knippen al helemaal niet hebben. Ook volle vuilniszakken hebben normaliter niet de neiging om uit zichzelf naar buiten te wandelen en als ze dat wél zouden doen is dat bepaald geen goed nieuws.

Het is een van de nadelen van alleen wonen, al zie ik daar ook voordelen aan als ik terugkijk op m’n samenwoonjaren. Eén van de eerste dingen die ik heb gedaan toen ik net door m’n rug was gegaan behalve m’n vriendin ver weg een noodkreet sturen, was de AH-bezorgservice mailen met een ellenlange boodschappenlijst. Het is wel een heel gedoe voordat je met je virtuele  winkelkarretje langs alle webproducten gewandeld bent, maar dan héb je ook wat. Het andere was een zsm-afspraak maken met een fysiotherapeut, al heb ik steeds meer twijfels over het nut ervan gezien m’n ervaringen in het verleden.

Via een hoop gegoogle ben ik uiteindelijk bij een triggerpoint-therapeut in Scheveningen terechtgekomen, de werkwijze en logica spraken me wel aan. Hoe je daar met pijn in je lijf en zonder auto komt is weer een heel ander verhaal, je moet er wat voor over hebben en dat heb ik. Ik wil zo graag van die pijn af, weer een gezonde rug krijgen, desnoods moet ik daarvoor wekelijks in een chloorzwembad springen. Inmiddels is de eerste behandeling achter de rug, ik was zo moe en groggy erna dat ik een taxi genomen heb vanaf Rotterdam CS. De jongen reed alsof de politie hem op de hielen zat en m’n vriendelijke opmerking ‘zo, jij hebt haast!’ werd totaal genegeerd. We vlogen door de straten en hij schampte bijna een paar voorbijgangers. Ik haalde opgelucht adem toen hij me ten slotte voor m’n huis afzette.
Marjelle

Listen (listen, listen) Wintersleep

Het touwtje schoot uit…

Vandaag staat een afspraak voor een schoonheidsbehandeling gepland, een aantal maanden geleden kwam ik die aanbieding tegen via groupon en besloot me een keer lekker te laten verwennen. Serum, masker, gezichtsmassage, epileren en ten slotte nog make-up om de behandeling af te maken, het staat allemaal op het programma. Ruim op tijd kom ik aan bij de kappers- annex schoonheidssalon. Wanneer ik de trap oploop staart een hoofd vol wikkels me zwijgend aan, even later verschijnt een kleine vrouw in de deuropening, ‘ga maar zitten’, gebaart ze. Ik kijk om me heen naar het rommelige interieur, dingen staan her en der en liggen in de weg, een soort curiosawinkel met een exotisch tintje. Waar ben ik terechtgekomen?

Een man in witte schort komt binnen en gaat met een aantal potjes in de weer. We groeten. Inmiddels is er een epileerklant bijgekomen, druk sms’end wacht ze op haar beurt, ik kijk omhoog, m’n blik valt op een gat in het plafond waar ooit een tegel zat. Waarom zie ik dat soort dingen toch altijd, vraag ik me af, misschien kan ik beter m’n ogen dichtdoen en gewoon alles op me af laten komen. Zou die schoonheidsbehandeling midden in de zaak plaatsvinden, gaan m’n gedachten door, het gezicht van de wikkelvrouw zit ook al onder de crème en ik heb geen zin om straks en plein publique onder handen genomen te worden. Opeens komt de man naar me toe en zegt ‘loop maar mee’. Voert hij de behandeling uit? Dat stond nergens, ik vind het steeds vreemder worden.

Als ik even later onder een dikke handdoek lig en hij m’n gezicht insmeert en begint te kneden zonder eerst de make-up eraf te halen, bekruipt me het gevoel dat ik in een B-film ben beland. Dat gevoel wordt nog sterker als ik hem zie stoeien met de condenssproeier,  ‘hij lekt soms een beetje’, legt hij uit. Daarna volgen een aantal hete compressen – ondertussen vertelt hij over een bronbad in Turkije waar het 40 graden was en een oude man flauwviel, ook de toestand in Libië passeert de revue – inmiddels heb ik me bij de situatie neergelegd en besluit af te wachten hoe m’n huid erop gaat reageren. Opmaken doet zijn vrouw, vertelt hij, naast gezichtsbehandelingen houdt hij zich ook bezig met permanente make-up.

Vervolgens arriveert z’n echtgenote, voortvarend begint ze met m’n wenkbrauwen die nauwelijks een epileerbeurt nodig hebben volgens haar. Je hebt heel weinig haartjes op je gezicht, zegt ze, terwijl ze driftig met het touwtje in de weer gaat. In de haast schiet het draadje uit en zit opeens m’n lip ertussen, snel propt ze een tissue ertegenaan om het bloeden te stelpen. Ik besluit de opmerking dat ik absoluut geen smalle wenkbrauwen wil maar achterwege te laten en haar haar gang te laten gaan. Na het epileren smeert ze m’n gezicht in, zelden heb ik zo’n hardhandige aanpak meegemaakt. Als ze me opgemaakt heeft en me daarna het resultaat in de spiegel laat zien, schrik ik van de oosterse boogjes boven m’n donkerbruine ogen.
Marjelle

Balkanika and Theodosii Spassov

Vluggertje?

Gisteren
Op het moment dat ik de deur uitstap begint het te sneeuwen. Even heb ik de neiging weer om te draaien en behaaglijk bij de verwarming te gaan zitten. Ik verman me, wikkel de rode wollen sjaal om m’n hoofd en fiets naar de Kralingse plas. Al snel begint het nog harder te sneeuwen, een gure wind slaat in m’n gezicht. ‘Ik lijk wel gek om uitgerekend nu op pad te gaan’, denk ik, en veeg de natte slierten van m’n voorhoofd. Onderweg kom ik letterlijk geen hond tegen, alleen een paar diehard-joggers en een enkele versneeuwde wandelaar. Terwijl ik hijgend tegen de wind opboks, moet ik ineens aan het nummer van Boudewijn de Groot denken.

Als ik het hertenkamp nader probeer ik een glimp van de dieren op te vangen. Ze staan bibberend op een kluitje en zien er zo aandoenlijk uit dat ik m’n Kodak-camera ondanks de sneeuwbui toch tevoorschijn haal. Nadat we elkaar kleumend in de reebruine ogen hebben gekeken rij ik snel door naar de Schone Lei. Zelfs in dit grauwe winterweer ligt de plas er sereen bij, al mist hij wel die schittering die hem in de zomer en lente zo bijzonder maakt. Ik loop de brasserie in, pel langzaam wat kleren van m’n lijf, nu eerst opwarmen bij een kop Earl Grey.

Opeens hoor ik m’n naam vallen, niet bepaald in positieve zin. De twee blonde vrouwen voor me nemen hun medecursisten onder de loep. Zonder één onvertogen woord wordt de een na de ander afgeserveerd. Het leidt enigszins af en doet me denken aan de laatste keer in de bibliotheek toen een oude vrouw vlak achter me met een indringend hoog stemmetje in m’n nek blies en door m’n gedachten heen praatte. Ze klonk als een konijntje uit een Disneyfilm, maar dan de irritante variant.

Afgelopen dagen twijfelde ik of ik nog snel een twaalfde blogger zou bespringen in het kader van m’n ‘Beelden van…‘-serie voordat op 1 maart het bloggordijn definitief zou neergaan. Terwijl ik jongleerde met een paar namen kwam plotseling de uiterst summiere en late aankondiging van Remarque on-line. M’n eerste gedachte bij het uitstel tot 1 juni was, ‘nu heb ik meer tijd om m’n blogs op te slaan’, m’n tweede, ‘nee, ik blijf niet jojoën, hoogste tijd om m’n koffers te pakken, Beer onder de arm te nemen en te vertrekken!’

Al is m’n nieuwe webstek slechts Spartaans ingericht, weet ik de weg nauwelijks in het virtuele labyrint, krijgen titel en naam wellicht nog een make-over… ook de verste reis begint met één stap. Vanaf 1 maart ga ik op WordPress door met bloggen en ontmoeten, Drasties en Blogspot hou ik even in reserve. Wie de volgende hoofdpersoon wordt in ‘Beeld van een blogger’ is nog onbekend, eerst een likje verf, wat plantjes hier en daar, foto’s, muziek en woorden, hopelijk druppelen dan algauw de eerste lezers en reacties binnen.
Marjelle

Muziek: Bevor Du gehst Xavier Naidoo

Krijtstreep?

Muziek ‘Hammock’ Howls

‘Meen je dat nou!?’

Na het gesprek met M. besluit ik definitief te stoppen met de cursus Spaans aan de Volksuniversiteit. Niet alleen gooide griep een aantal weken roet in het eten waardoor ik de gelegenheid kreeg erover na te denken, ook het vooruitzicht om weer op te zitten en pootjes te geven in een klaslokaal met een ongeduldige docente trekt me steeds minder aan. ‘Ik doe het wel op míjn manier, dat heb ik al zo vaak gedaan’. De wijze waarop ik toentertijd m’n propedeuse heb gehaald is daar een duidelijk voorbeeld van. Terwijl m’n Spaanse boeken er lusteloos bij liggen, ben ik druk bezig geweest met een ander initiatief.

Inmiddels heb ik via een taaluitwisselingsprogramma contact gekregen met Z. en E. De eerste is een Irakees die ooit Spaans heeft gedaan en toe is aan een opfriscursus, net als ik heeft hij een stimulans nodig om ermee door te gaan. Hij is van plan een tweede huis te kopen in Spanje en wil tegen die tijd gewoon kunnen praten met de ‘locals’. De tweede is een Peruaanse die sinds kort in Nederland woont en juist haar Nederlandse uitspraak en spreekvaardigheid wil verbeteren. Aangezien Woerden te ver weg is om er even een kop thee te gaan drinken, hebben we sinds kort een skyperelatie. Elke week geeft de timer met een bescheiden piep te kennen wanneer de tijd voor Spaanse of Nederlandse conversatie om is.

Laatst belden we elkaar en kwam het gesprek op meer persoonlijke zaken, zoals achtergrond, familie, relaties, al vrij snel bleek dat ze zich een iets ander beeld van me had gevormd. Weer vroeg ik of het niet lastig voor haar was – zeker met dit soort onderwerpen – dat ik zo snel Nederlands praat. Ze vond het wel te doen tot nu toe en beloofde het te zeggen als ze iets echt niet verstond. Vervolgens begon ze over m’n stem, ‘but you sound like a DJ, you have a great voice for the radio, it’s just as if i’m listening to some program-‘. Ik begon een beetje verbaasd te lachen, ‘meen je dat nou? dát heeft nog nooit iemand tegen me gezegd!’
Marjelle

‘Midnight room’ Blaudzun

*in de nadagen van het vk-blog zet ik liefste Beer nog even in het zonnetje*
Foto’s Witold Riedel

Waterboarding!

Zondag
Gedachtenloos trek ik aan het koordje, er gebeurt niets. ‘Weer een lamp kapot, dat is de zoveelste deze maand’. Sinds kort weet ik dat de bovenbuurkinderen daar een rol in hebben, door het gestamp knapt er af en toe een peertje en soms ook iets in mij. Het is al nacht, ik besluit het noodlot niet te tarten en de trap de trap te laten, op ladders klimmen doe ik morgen wel. De volgende dag blijkt dat een verse lamp ook geen helderheid biedt, er is meer aan de hand. Aangezien het weekend is kan ik pas maandag de woningbouw bellen. ‘Meteen even doorgeven dat de koudwaterkraan al een tijdje murw gedraaid is’, denk ik erachteraan. Gek hoe gauw je went aan dingen die kapot zijn, regelmatig vul ik m’n gieter of glas nu bij de kraan in de douche. Het ongewone is gewoon geworden.

M’n douche zonder ramen en licht ziet er niet bepaald uitnodigend uit. Ik laat de deur op een kier staan, kleed me snel uit en gooi alles in de wasmachine. Een vreemde gewaarwording om in het donker te douchen, het is net alsof ik me meer bewust ben van de waterstraal, minder afgeleid door m’n omgeving. Als ik de koude kraan opendraai en er even kleumend onder sta, moet ik plotseling aan Guantánamo Bay denken. Hoe gruwelijk moet het zijn om gemarteld te worden, hoe overleven mensen dat… snel zet ik de warme kraan weer open en duw die gedachten weg. Niemand heeft er wat aan als ik me over dat soort dingen druk maak, iets doen daar gaat het om. Recent heb ik me opgegeven bij Vluchtelingenwerk en me ook aangemeld bij een organisatie die zorgt voor de opvang van ex-gedetineerden. Of daar wat concreets uitkomt weet ik niet, maar dat ik iets nuttigs wil doen wordt elke dag duidelijker.
Marjelle

On children Astrid Seriese

Geen einde aan Guantánamo Bay

• 2009
• Medio 2010
• Eind 2010

Waterboarding
Bush loopt risico op vervolging (februari 2011)

Beeld van een blogger (9) – Met Henk op het Binnenhofplein

Na 22 ‘Bloggers in beeld’ was ik toe aan iets anders, toen werd het idee voor een nieuwe serie geboren die ‘Beeld van een blogger’ als titel meekreeg. Virtuele associaties hebben plaatsgemaakt voor een kijkje in het echte leven. Op zoek naar de mens achter de avatar ontmoet ik een blogger (M/V) in zijn stad. Het is daarbij niet de bedoeling om een diepte-interview te maken, wel om op speelse wijze foto’s van de stad, mijn impressie en de inbreng van de blogger zelf te combineren. Zijn wensen staan daarbij centraal, in het ene geval betekent dit dat hij je misschien wel paginagroot aanstaart of z’n diepste (bed)geheimen onthult, in het andere geval wordt er slechts een tipje van de blogsluier opgelicht…


Eerder verschenen in deze serie:

Beeld van een blogger (1) – Kuzz voor Guzz

Beeld van een blogger (2) – Gewoon gelul, Trektocht!
Beeld van een blogger (3) – Back to where I once belonged met Annelies!
Beeld van een blogger (4) – Op z’n Rotterdams met Marius!
Beeld van een blogger (5) – So what, man!
Beeld van een blogger (6) – He blew me away!
Beeld van een blogger (7) – Kiezels in m’n schoenen
Beeld van een blogger (8) – Tweestemmig met Geroma!


(9)
Als het de dag voor mijn afspraak met Henk opeens in m’n schouder schiet, sta ik op het punt om af te bellen. Na een aantal uren slaap en een pijnstiller besluit ik toch de gok te wagen en naar Den Haag af te reizen. Vergeleken met de 2½ uur reistijd vorige keer naar Maastricht zijn 24 treinminuten een peulenschil. Op het perron kijkt een vriendelijke man met grijs haar en dito baardje me vragend aan, ik herken hem van de foto en glimlach bevestigend. In het druilerige weer lopen we even later langs bouwputten en zandhopen door naar Het Plein waar ik nog even gauw een paar foto’s maak voordat we De Haagsche Kluis binnenstappen. Het is er lekker warm en rustig, we hebben de zaak bijna voor ons alleen. Onderweg heeft hij me al iets verteld over z’n twee dochters van 38 en 35 die heel belangrijk voor hem zijn, hij praat vol liefde over ze.

Bij een espresso en een kop thee passeren de kleinkinderen de revue, hij laat me trots een aantal foto’s zien en vertelt over die zware periode in 2007 toen zijn eerste kleinkind te vroeg geboren werd, diezelfde nacht nog een hartstilstand kreeg en in het ziekenhuis moest worden opgenomen. Hij praat zacht en snel, ik heb moeite hem bij te houden op papier, maar wil niet steeds het gesprek onderbreken met vragen. Het verhaal springt van werk – een jaar nadat hij zijn diploma Brandwacht tweede klas behaalde begon hij als machine-operator bij de ANWB – naar de liefde. Als op z’n negentiende een eind komt aan zijn relatie en hij verteerd wordt door liefdesverdriet besluit hij naar Canada te emigreren. Zijn toenmalige chef die hij als een soort van tweede vader beschouwde, zei bij z’n vertrek ‘ik verwacht je binnenkort weer terug, neem dan wel een fles Canadian Club voor me mee’. Die woorden werden al snel bewaarheid, eenmaal in Calgary greep hij er net naast qua werk, ‘het was een kwestie van verpauperen of teruggaan’.

 

Een maand later zette hij weer voet op Nederlandse bodem. Gelukkig kon hij bij z’n oude werkgever terecht, van machine- en vervolgens computer-operator ging hij zich allengs meer op de gebruikerskant richten, hij redigeerde reisgidsen en gaf later ook lessen tekstverwerking. Na een reorganisatie volgden er een aantal grafische cursussen, hij noemt zichzelf ‘een techneut die altijd wil weten hoe dingen werken’. Ook na de tweede reorganisatie bleef hij werken bij de ANWB, in de avonduren studeerde hij rechten en kwam vervolgens op de beleidsafdeling terecht. De laatste jaren hield hij zich vooral bezig met verkeersonderzoek. Hij was inmiddels stafmedewerker en leerde met name in die periode snel kamerstukken door te lezen en teksten te screenen op hun essentie. Standaard ondertekende hij zijn artikelen met ‘MVA‘, niemand vroeg hem ooit wat dat betekende, pas op de laatste werkdag werd duidelijk waar het voor stond. Toen hij op z’n 61ste met de vut ging, werd hij redacteur bij de Nieuwe Loosduinse krant, met die werkzaamheden is hij vorig jaar april gestopt.


In 1965 ontmoette hij zijn eerste vrouw, M., tijdens dansles. ‘Kun je goed dansen?’ vraag ik. Hij glimlacht, ‘ach, af en toe struikel je de goede kant op’. Toen ze vijftien jaar getrouwd waren brak er een moeilijke periode aan die jarenlang zou duren, na een initiële ontkenningsfase bleek zijn vrouw uiteindelijk toch meer van vrouwen te houden. Ruim dertig jaar nadat ze elkaar het jawoord hadden gegeven, koos zij definitief voor een vrouw en een jaar later werd de scheiding uitgesproken. Hij heeft er het volgende adagium aan overgehouden, ‘mensen kunnen niet kiezen voor hun geaardheid, wel hoe ze ermee omgaan en hoe ze met anderen omgaan’. Naast verdriet over het mislukken van zijn huwelijk is er ook een nieuw verworven gevoel van vrijheid, hij gaat voor het eerst weer daten en merkt dat hij best nog wel in trek is bij de vrouwen.

een paar jaar later komt hij c. tegen. de vrouw  van z’n beste vriend had een soort van blind date geregeld, eigenlijk niets voor hem, maar hij besluit er toch in mee te gaan. als die bewuste avond de deur opengaat en hij in haar helderblauwe ogen kijkt, weet hij één ding zeker, ‘die wil ik hebben!’ inmiddels zijn ze al tien jaar gelukkig met elkaar. ook barney, een van de huwelijkscadeaus, hoort er helemaal bij. ‘ik ben de gelukkigste man van de wereld’, zegt hij, en ik geloof hem. van de liefde gaat het gesprek over op prozaïscher onderwerpen als films, boeken en tv-programma’s. enthousiast begint hij te vertellen over de tv-serie colditz, naar aanleiding daarvan heeft hij zo’n beetje alles gelezen over de tweede wereldoorlog waaronder de complete memoires van winston churchill. andere favoriete boeken zijn ‘in europa’ van geert mak en ‘millennium trilogie’ van stieg larsson.

het meest geraakt werd hij door ‘tranen van de krokodil’ van piet vroon. ‘het was het eerste boek dat ik niet in een keer uitgelezen heb’, zegt hij. net als ik houdt hij van de engelse detectiveserie ‘inspector morse’, verder kijkt hij graag naar ‘dalziel and pascoe’. een paar van zijn lievelingsfilms zijn ‘some like it hot’ en ‘seven years in tibet’.  hij heeft niet alleen een brede muzieksmaak, van de beatles, lynyrd skynyrd, alison krauss en de dixie chicks tot jackson browne, hij houdt ook van muziek máken. vroeger speelde hij in de band delicia, de laatste tijd is hij het gitaarspelen weer aan het oppakken. daarnaast is hij dol op motorrijden en lid van theatergroep mimicri, iets waar hij samen met z’n vrouw veel plezier aan beleeft, de mensen van de toneelvereniging  zijn zelfs in korte tijd echte vrienden geworden. op de vraag wie hij als eerste zou kiezen als hij deze serie zou doen, antwoordt hij meteen ‘gus bolden’. inmiddels is het buiten donker, we lopen de kou in en ik neem afscheid met de belofte dat ik bij mooier weer graag op zijn uitnodiging inga om samen met z’n vrouw in kijkduin te gaan eten.
marjelle

Henk van Loon draait: Leonard Cohen

Foto Barney: Henk

Tying your tongue in a knot…

The Rifle Alela Diane