Spannend!

De afgelopen 4½ jaar zijn doordrenkt van geluidsoverlast, stress, van het kastje naar de muur gestuurd worden door Havensteder en alle gezondheidsproblemen die daarvan het gevolg zijn. Dat dit ook bepaald geen ideale basis is om een herstart te maken spreekt voor zich en dan heb ik het nog niet eens over de hernieuwde en moeizame samenwerking met ex-partner gehad. Niet voor niets heb ik daar een aantal maanden geleden een dikke punt achter gezet. Toch ben ik altijd door blijven vechten, al was het lastig opboksen tegen Havensteder die het uiteindelijk volkomen liet afweten en daarmee schijt had aan de wet. Na wat dreigende taal over een advocaat nemen op kosten van de bovenburen heb ik nooit meer iets van ze gehoord. Al bijna een jaar doe ik verwoede pogingen om hier weg te komen ondanks rugpijn, wortelontstekingen en schildklierproblemen, ver weg van de overlast en de gebroken nachten.

Foto gemaakt in Trompenburg Tuinen & Arboretum

Een ander huis vinden is niet zo simpel als herstartende freelancer, door de meeste makelaars word je algauw als een paria behandeld. Ondanks alles heb ik de hoop nooit hélemaal opgegeven, al waren er momenten dat ik letterlijk doodziek werd van de buren en met hartkloppingen op m’n stoel zat te luisteren naar het gebonk en gedrum boven me. Als je het nooit hebt meegemaakt heb je geen idee wat voor een impact aanhoudende burenoverlast op iemands leven kan hebben. Er zijn maar een paar makelaars geweest die verder keken dan de ‘regels’ en wel met mij in zee durfden. Voor me ligt nu het concept-huurcontract van het ruime, lichte driekamerappartement in het Nieuwe Westen. Het duizelt me van alle strikte regeltjes en eisen in de Algemene Bepalingen en het Onderhouds-ABC, getallen met drie nullen zweven voor m’n ogen – met de waarborg- en bemiddelingskosten zit je al bijna op 2000 euro – maar ook de verste reis begint met één stap en dat ik hier zsm weg moet is een feit.
Marjelle

Even stoom afblazen!

Ondanks de door Weeronline voorspelde regen en onweersbuien sprint ik op de fiets naar de Schiedamsedijk terwijl de eerste druppels vallen. Leuk om daar weer te zijn, het is jaren geleden dat ik er woonde met ex-liefste vriend. Die vijf trappen op en neer om je post te halen vergeet ik nooit meer, net zomin als de mooie dingen die we samen hebben meegemaakt. In die periode begon ook mijn freelance bestaan, eerst als corrector, later als redacteur, vertaler en puzzelmaker… maar ik dwaal af, het is al bijna half vier en ik moet nog snel een kaartje kopen bij het Havenmuseum.

Helaas blijk je er niet te kunnen pinnen en ik heb geen cash bij me. ‘Jammer, dan heb ik me voor niets gehaast’, zeg ik tegen de vriendelijke man achter de balie. Hij werpt een blik op m’n verhitte gezicht en zegt ‘ik geef je wel een vrijkaartje.’ Wat lief, denk ik, en neem me meteen voor die vijf euro nog deze week langs te brengen. Het is gelukkig niet druk bij de aanmeerplaats, ik hou er niet van om opeengepakt als sardientjes op een boot te zitten. Ik wil ruimte, iets waar ik ook in een relatie behoefte aan heb. Ondertussen begint het op te klaren, hier en daar schemert blauw door de wolken heen.

Plotseling klinkt het dreunende geluid van een stoomfluit, mensen grijpen verschrikt naar hun oren, de ‘Volharding I’ kondigt luid en duidelijk z’n komst aan. Mooi, authentiek kolengestookt stoomschip uit 1929 wat niet alleen in Nederland vaart, ook Duitsland en België staan af en toe op het programma. Heerlijk is het om met de camera alles om me heen vast te leggen, ik hou van water, van varen, van vrijheid, van… Even later word ik uitgenodigd om een kijkje in de stookruimte te nemen, ik klauter het steile trapje af en sta oog in oog met roodgloeiende kolen.

Het is er bloedheet, maar de aardige jongen die het schip op gang houdt maalt er niet om. Het valt me sowieso op met hoeveel plezier en enthousiasme de bemanning zijn werk doet, dat alleen al maakt het bijna de moeite waard. Na een ontspannende tocht van zo’n vijf kwartier meren we weer aan, op het moment dat ik voet aan wal zet begint het te motregenen. Bijna even snel als ik gekomen ben fiets ik terug naar huis, als ik mijn straat inrij hoor ik de donder al in de verte. Net voordat het onweer losbarst trek ik de deur achter me dicht.
Marjelle

No whiskey Big Talk

De boot gemist?

Gisteren de slotvijver, idyllische plek in hartje Kralingen, vandaag staat de watertoren op het fietsmenu. Ik rij door een mij nog vrij onbekend deel van Rotterdam, voorbij Trompenburg Tuinen & Arboretum, het chique restaurant In Den Rustwat en op een steenworp afstand van waar m’n ex-liefste vriend woont. Op goed geluk fiets ik verder tot ik geen idee meer heb waar ik ben, een behulpzame jongen vertelt me welke kant ik op moet. Al snel zie ik in de verte de contouren van de watertoren verschijnen. Mooi, oud bouwwerk, een rijksmonument, alleen ben ik op dit moment meer geïnteresseerd in wat café Tom Tom op de begane grond te bieden heeft. Dat verhaal is gauw verteld, want de kroeg blijkt gesloten. Op het pand ertegenover zie ik 010 publishers staan, heel even overweeg ik te polsen of ze misschien een freelance corrector nodig hebben, maar vrijwel meteen laat ik dat idee varen, geen goed plan om zomaar binnen te vallen.

Op de terugweg kom ik langs de logeerboot, alleen de naam al is leuk, maar ook het dek vol bloemen ziet er uitnodigend uit. Als ik niet in Rotterdam woonde, zou ik graag een nachtje op het water willen slapen in goed gezelschap. Maar m’n eerstvolgende overnachting zal niet op een boot zijn, wel in een B&B in het verre Twente. Binnenkort ga ik m’n vriendin uit Curaçao opzoeken die een paar weken op een camping in Diepenheim verblijft. Aangezien de treinreis via Apeldoorn gaat, combineer ik het misschien wel met een bezoek aan de Apenheul. Het lijkt me nog steeds leuk om losspringende aapjes te ontmoeten en te fotograferen… Opeens betrekt de lucht, ik besluit naar huis te sprinten voordat de zomerse regenbui losbarst.
Marjelle

Hometown glory Adele