Wat is dromen?

Slaapverwekkend

Deze slideshow vereist JavaScript.

This lullaby Queens of the Stone Age

Makassar?

Sinds een aantal weken word ik weer regelmatig wakker met een droom in m’n hoofd. De laatste keer lag ik heel stil, roerloos bijna, om de slang die zich overal kon bevinden niet boos te maken. Gelukkig bleek ik in werkelijkheid niet in die kale ruimte te zijn met op de grond versleten tapijt en op de vensterbank planten in met water gevulde vuilniszakken die op knappen stonden. Ik draaide me behoedzaam op m’n zij op het vertrouwde matras en rook de geurige Bee & Flower-zeep op het tafeltje naast me die me altijd een goed gevoel geeft. Door de donkerrode veloursgordijnen viel een spleetje licht op m’n kussensloop.

‘Dit is Rotterdam-Crooswijk, hier zijn geen slangen en hangt ook niet dat pluizige waterwaas uit m’n droom als een spintgordijn tussen het groen’, besefte ik, ‘dit is mijn huis, ik hoef niet bang te zijn’. Een paar woorden bleven in m’n hoofd rondtollen, regenslang en makassar, geen idee wat het precies betekende. De afgelopen periode mail ik af en toe zo’n droom naar m’n vriendin in het buitenland die geïnteresseerd is in dromen en in mij. Samen proberen we er een beetje achter te komen waar de elementen uit de droom voor zouden kunnen staan. Deze keer speelde H.* ook een rol, ik waarschuwde hem voor de slang die levensgevaarlijk was als hij te dichtbij kwam, maar hij wuifde het weg.

Ooit heeft mijn intuïtie hem waarschijnlijk het leven gered, dit in combinatie met het feit dat hij dat voorgevoel toen ook onmiddellijk serieus nam, bedenk ik terwijl ik dit typ, maar dat is een heel ander verhaal. Ik google op ‘makassar’ en kom in Indonesië terecht. Makassar, het vroegere Ujung Pandang is de hoofdstad van Zuid-Sulawesi. ‘Ondanks de snelle groei is Makassar een plezierige stad. Dankzij frisse zeewinden is het er niet zo verstikkend als in de meeste Indonesische steden. De stad is rijk aan groen. De voetganger hoeft er niet voor z’n leven te rennen, er zijn voldoende voetpaden, en  het verkeer lijkt zelfs met deze in Indonesië bedreigde diersoort rekening te houden‘.

Die beschrijving klinkt aantrekkelijk en ook de zonsondergang ziet er aanlokkelijk uit. Wat me direct opvalt is dat het centrum rond Fort Rotterdam ligt, er bestaat dus een link met de stad uit m’n droom en de stad waar ik woon. Nieuwsgierig geworden zoek ik verder, nu op ‘regenslang’. Op een paar Surinaamse sites kom ik het woord tegen, het zou gaan om een swipi, een groene boomslang of paradijsboomslang, ook wel zweepstaartslang genoemd. Welk addertje zou hier onder het dromerige gras zitten, vraag ik me af, meteen komen er een paar namen in me op van mensen die het afgelopen jaar hun valse kant hebben laten zien.
Marjelle

Huil honderd tranen Jan Rot (geboren in Makassar)

*Ex-liefste vriend

Mooie man

M’n arm deed al maanden niet wat ik wilde, een blessure die ik mogelijk heb opgelopen nadat ik afgelopen jaar driemaal ‘zomaar’ van m’n fiets donderde. Toen ook fysiotherapie en osteopathie niet hielpen, besloot ik na een rustpauze een afspraak met een chiropractor te maken. Vorige week ging ik er voor het eerst naar toe. Mooie man, grote bos krullend haar en lieve verstandige ogen die door je heen kijken. Soms ontmoet je iemand waar je meteen een goed gevoel bij hebt. Dat had ik met hem. Het was ook gelijk vertrouwd, wat wel zo handig is als iemand je nek en rug kraakt en daarbij af en toe boven op je ligt. Na deze eerste sessie werd m’n bloeddruk gemeten, tot m’n verbazing was die veel te hoog. Ik schrok ervan.

Een beetje licht in m’n hoofd na de behandeling treinde en fietste ik terug naar Rotterdam. ‘Het laatste wat ik in deze roerige periode kan gebruiken is een hoge bloeddruk on top of everything’, bedacht ik onderweg. De dagen erna bleef ik dat misselijke en duizelige gevoel houden, met als dieptepunt het moment dat ik midden in V&D me opeens zo raar voelde dat ik onmiddellijk een glas jus d’orange ben gaan drinken in La Place in de hoop dat die vitaminebom me genoeg energie zou geven om weer veilig thuis te komen. Ondanks het feit dat ik mijn portie arts & beunhaas wel gehad heb in m’n leven, ben ik toch naar de huisarts gegaan. Hij hoorde het verhaal aan, begon me even later te bekloppen en m’n hart en longen te beluisteren toen ook deze keer bleek dat m’n bloeddruk omhooggestuwd was.

Nadat hij me beplakt en bedraad had en een hartfilmpje had gemaakt, keek hij goedkeurend op het A4’tje wat eruit kwam gerold. ‘Dat ziet er normaal uit’, zei hij. Alvorens met zwaar pillengeschut te beginnen, wilde hij na het weekend eerst een bloedonderzoek en een aantal bloeddrukmetingen uitvoeren. Zover is het nog niet, de afgelopen dagen heb ik mezelf alvast een C-boost gegeven. Ik strooi ook verse peterselie op alle groenten, warm en koud, en probeer even uit het nachtmerriescenario te ontsnappen waarin ik de laatste maanden ben beland. In plaats daarvan droom ik van leuke dingen, zoals mannen die mooi zijn vanbinnen en vanbuiten. Dromen* zijn grenzeloos, gelukkig maar.
Marjelle

* ‘Droom je dromen groot genoeg. Ze worden steeds kleiner, totdat ze op de aarde zijn geland’
Indiaans spreekwoord

A Coral Room Kate Bush

A match made in heaven

Vanochtend werd ik wakker met een glimlach op m’n gezicht. Buiten was het weer nog even druilerig als gisteren, maar dat deed me niets, de herinnering aan de droom zat nog vers in m’n hoofd. Het was zo levensecht dat ik voor het eerst het gevoel had dat ik hem, waarvan ik niet eens weet hoe hij klinkt, nu werkelijk had gezien en aangeraakt.

‘Ik zit met een paar mensen aan een tafeltje en loop op een gegeven moment naar de bar om iets te drinken te halen, als ik daar aankom staat hij opeens voor me. We herkennen elkaar meteen, al heb ik slechts vage foto’s van hem gezien en hij een paar van kleine Marjelle. Hij zoent me zacht op m’n mond, nog een beetje aftastend, ik laat het over me heen komen en zoen hem terug alsof ik nooit anders gedaan heb, alleen ook wat voorzichtig. Langzaam wordt het heftiger en intenser, alles om me heen valt weg, ik voel me heel dicht bij-’

Uren later toen de herinnering al was vervaagd en L. sms’te dat ze niet lekker was en niet meeging naar De Dijk, ben ik toch op de fiets gesprongen en door een muisgrijs Rotterdam gereden op zoek naar broodnodige afleiding, voer voor de camera en voor mij. In beweging komen kost soms moeite, maar na een uurtje doortrappen voelden m’n lijf en geest zich weer iets energieker.
Nu eerst m’n robijnzachte was uit de machine halen en in de droger stoppen.
Marjelle

Hey Wende Snijders