Voor het laatst

Zeist (2)



Wat is de herfst groen dit jaar en wat is het vandaag zonnig net nu ik op weg ben naar Driebergen-Zeist. Na vier uur slaap werd ik vanochtend midden in een nachtmerrie wakker met de beelden van m’n vader, zus en laatste ex nog op m’n netvlies. Ik heb me weleens uitgeruster gevoeld en als ik in de spiegel kijk wordt dat direct bevestigd. De reis verloopt voorspoedig en die paar minuten op Utrecht Centraal zijn net genoeg om in de volgende trein te stappen. Een blond jongetje met een roze kauwgumbel lacht tegen me, door het raam zie ik een wolk met een fonkelend goudrandje, maar ik ben helaas te laat met m’n camera. Bij aankomst op het station kijkt het zonnetje me zo vriendelijk aan dat ik besluit te lopen naar de Sophialaan.

na m’n afspraak beland ik uiteindelijk bij het kasteel, ik slenter door de slotlaan en zie opeens een wit bruidje en zenuwachtige bruidegom verscholen in het herfstgroen, ze poseren breedglimlachend voor de fotograaf en kijken mij en m’n camera met een schuin oog aan. heel even moet ik me bedwingen om geen foto’s te maken, maar het is hún dag, die ga ik niet verstoren. ik loop verder, wandel door de openslaande deuren naar binnen en kom in een bargedeelte terecht waar de open haard al lekker brandt. misschien plof ik straks wel met een glas wijn neer in zo’n mollige leren fauteuil waar heel andere muziek bijhoort dan wat er nu uit de luidsprekers sijpelt.

Het knapperige brood wordt geserveerd met schattige kleine schijfjes tomaat en komkommer, geflankeerd door wat plukjes sla gedoopt in olijfolie. Precies goed, ook een kasteel voelt zich niet te groot voor een eenvoudig stokbroodje-met, iedereen is verder opvallend vriendelijk hier. Inmiddels stromen de familie en vrienden van het bruidspaar binnen, het doet me denken aan die keer lang geleden dat m’n vader* z’n verjaardag vierde in een ander Bilderberghotel. Toen waren we nog een gezin, al hing dat wel met losse touwtjes aan elkaar, het zou zijn laatste keer zijn. Even daarvoor was hij beter verklaard, maar hij wist dat dat niet klopte en kort daarna bleek dat hij maagkanker had. Die avond zag ik in z’n ogen dat hij het opgegeven had. Drie maanden later was hij dood.

Marjelle


Farewell Apocalyptica


* ‘Hij is nooit aan mij toegekomen en ik nooit aan hem’
Uit: De zinloosheid van Noach Sjaal

‘Hij was er niet…’

Zeist (1)


Slaperig zit ik in de vertraagde overvolle trein die me terugbrengt naar mijn stad. M’n vingers bewegen ritmisch op de klanken van m’n mp3-speler, de 59 minuten vliegen om met haar stem in m’n oor. Het was een vermoeiende middag in Zeist, de behandeling was weer pijnlijk en dat kost energie. Gisteren had ik me al voorgenomen om erna wat leuks te gaan doen, iets met foto’s en kastelen. Vandaar dat ik daarstraks opeens door een herfstig bos liep in een nevelig zonnetje, het slot dat omgetoverd was tot hotel lag op een steenworp afstand van waar ik moest zijn en m’n rugzakje deinde vrolijk mee terwijl ik verder liep, ook al houden we allebei helemaal niet van wandelen.

in de trein ernaartoe had ik een coupé voor mij alleen, zo’n gezellige ouderwetse met van die luxe veloursstoelen. zon, uitzicht, muziek… een typisch hollands landschap gleed voorbij, vlakke weiden waarin zwartwitte koeien, uitgestrekte groenstroken en wollige schapen elkaar afwisselden. ik kreeg zin om lekker mee te zingen, al had ik voor alle zekerheid wel de deuren dichtgeschoven. ik wil nog steeds zangles, besefte ik weer, na een paar workshops het afgelopen jaar heb ik er verder niets meer mee gedaan, de lessen waren of ’s avonds of te duur voor wekelijks.

toen ik daarstraks voorzichtig de spoorwegovergang driebergen-zeist overstak, dacht ik opeens aan de sleutel, niet als oplossing voor een dringend probleem, maar een echt sleuteltje dat ik bijna altijd bij me heb als ik op pad ga. langzaam drong tot me door dat ik het deze keer niet in m’n tas had gestopt. voor het eerst had ik m’n trouwe metgezel, m’n maatje door dik en door dun, niet op slot gedaan, afgeleid als ik was door 1001 gedachten. zou hij het volgehouden hebben daar in z’n eentje achter het centraal station, of zou iemand hem hardhandig bij zijn stuur gegrepen hebben en gedwongen hebben om weg te rijden?


signalement
merk: gazelle
leeftijd: onbekend

bijzondere kenmerken: scheur in zadel, bungelend verlichtingsdraadje, versleten fietstassen waarin een plastic ah-tas en een paar verdwaalde kurken, ietwat verbogen frame na twee valpartijen het afgelopen jaar, achterband recent opgepompt, kettingkast pas gemaakt door vriend buurvrouw
is altijd lief voor me geweest

marjelle


fade to black apocalyptica


p.s. ik kan tijden zonder man, maar geen dag zonder fiets, mocht iemand er een in de aanbieding hebben, dan hoor ik het wel. anders wordt het eerst huren en dan een goede tweedehands zien te vinden.