Met Zapnimf in het bos

Moe en een beetje rozig van de wijn stap ik in Roosendaal over op de trein naar Rotterdam. Het was een drukke dag vandaag met veel mensen, zon, groen, vuur en later ook motregen. Na wat twijfel heb ik toch ‘ja’ gezegd op de blogmeeting in Kapellen, als enige Nederlandse in het hol van ‘de Vlaamse leeuw’. Leuk om weer in België te zijn waar ik een groot deel van m’n jeugd heb doorgebracht, ook leuk om Zapnimf en medezapjes nu een keer live te aanschouwen. Als ik ’s middags op het station arriveer vallen me meteen de huizen op, groot, klein, modern en met tierelantijntjes gebroederlijk naast elkaar, zo anders dan in ons regeltjesland waar je al een boete krijgt als je pui een cm te ver uitsteekt.

Even later word ik opgehaald door Appelmoose, vriend van, ze wonen midden in het bos waar geen bus ooit komt. ‘Mooi!’ roep ik als ik hun uitgestrekte weelderige tuin zie, een minipark op zich, het grote huis daarachter, de hoge statige bomen. Een Belgisch paradijsje… hier zou ik wel loom in een hangmat willen hangen. Zapnimf komt enthousiast op me af, het voelt meteen vertrouwd. ‘Pak gewoon waar je zin in hebt, mijn huis is jouw huis.’ Daar hou ik van, ik ben niet zo van opzitten en pootjes geven. Ze is een echte wervelwind, drukke prater, met tien dingen tegelijk bezig en heel gastvrij. Ik schuif aan bij de lange tafel onder de schaduwrijke bomen en maak kennis met bloggers en niet-bloggers.

Vogels fluiten, kinderen pingpongen, ik luister naar de mij zo bekende Vlaamse tongval, nip van m’n witte wijn en voel me redelijk ontspannen tussen louter vreemden. In plaats van de hangmat kies ik later voor de boswandeling in de zon. Na anderhalf uur lopen door het hoge gras, T-shirt uiteindelijk toch nog natgeregend, heb ik honger gekregen en ben benieuwd naaar alle lekkere hapjes die iedereen heeft meegenomen. Inmiddels zijn een paar mensen, voornamelijk mannen bezig met vuur maken, ik moet even aan Expeditie Robinson denken. Prachtig zo’n groot vuur midden in het bos. Helaas moet ik nu echt weg, m’n trein vertrekt al om 20.58 uur. Met een zoen voor de gastvrouw en een zwaai naar de rest neem ik afscheid en spring snel bij Appelmoose in de auto.
Marjelle

Little Green Joni Mitchell

Dóm schaap!

Met zon vertrek ik uit Rotterdam, naarmate de trein steeds dichter bij Ermelo komt pakken donkere wolken zich samen. Weeronline zat er deze keer helemaal naast. Ik heb niet alleen geen paraplu bij me, ook m’n kleren zijn nog in lentestemming. Mistroostig kijk ik naar m’n blote voeten in sandalen en ril in m’n dunne shirt. Bij aankomst op het station barst de bui echt los, ik vlieg op de eerste de beste auto af en zie gelukkig daarachter het enthousiaste gezicht van Arda opduiken. ‘Wat een weer!’ roepen we bijna in koor. ‘De schaapjes zijn inmiddels bijna verdronken’, voeg ik er grinnikend aan toe.

Het plan was om naar de Schaapskooi te gaan, bij mijn vorige bezoek in het kader van ‘Beeld van een blogger’ was dat er niet meer van gekomen. We hadden toen afgesproken in de lente een nieuwe poging te wagen, allebei dol op pluizig en fotograferen. Ook deze keer verloopt de communicatie moeiteloos, we herkennen een aantal dingen in elkaar en dat is fijn. Na een lunch in haar idyllisch gelegen huis piepen de eerste stralen voorzichtig door de wolken heen, we besluiten toch naar de hei te gaan. Wel met de auto in plaats van met de fiets, dat komt wellicht een andere zomerse keer. Helaas zijn we te laat voor kuddeplaatjes en worden weggeblaft door de schaapshonden die hun taak er voor vandaag op hebben zitten.

Na een kort intermezzo bij Boshuis Drie, waar we beide bepaald niet gecharmeerd zijn van de gastvrouw die de regels wel heel star toepast en het ene deel van het terras met volop zon voor gesloten verklaart, komen we terecht bij de Dorpskamer, een leuk, druk etablissement. Bij een paar glazen wijn en iets teveel wesp  praten we verder over ons leven, over hoogte- en dieptepunten. Als even later de zalmmoot en slibtongetjes arriveren gegarneerd met sla, friet en heerlijke gebakken aardappeltjes die naar Griekenland smaken, proosten we op elkaar. Het is een gezellige middag op een doordeweekse dag. Alleen jammer dat het zo’n tweeëneenhalf uur reistijd is van mijn deur tot haar deur.
Marjelle

All the King’s Men Wild Beasts (live-uitvoering)

Als de rook om je hoofd is verdwenen!

Aangezien ik de afgelopen paar jaar de Volkskrant-bloglayout was gewend, had m’n allereerste kennismaking met WordPress nogal wat voeten in de aarde. Niet alleen deden de widgets niet precies wat ik wilde, er was zelfs eentje spoorloos verdwenen.  Wat ik ook probeerde, de ‘Recente reacties’-widget kreeg ik maar niet boven water. Later bleek dit met de verschillende thema’s te maken te hebben, een optie die niet door mijn Coraline ondersteund werd. Ook het essentiële verschil tussen pagina en bericht werd allengs pas duidelijk nadat ik voor de zoveelste keer pagina- en berichtinstellingen had aangepast en ze tot mijn verbijstering onvermurwbaar op een andere plek bleven staan.

Door het exporteren van m’n Volkskrant-blog naar WordPress gebeurden er onderweg wat vreemde dingen met foto’s, witregels, lettertypen en hoofdletters. Zo kwam ik erachter dat je hier niet even snel een lettertype kunt aanpassen in de  tekst. Sterker nog, je kunt behalve door middel van je themakeuze, paragraaf- of kopinstellingen er zo te zien verder niets aan wijzigen. De optie ‘Typekit Fonts’ sprak me daarom ook aan, een goede manier om aan extra lettertypen te komen. Helaas kreeg ik een foutmelding nadat ik m’n Typekit-ID had ingevuld. Positief is dat de foto’s op WordPress veel meer tot hun recht komen, al ben ik qua mogelijkheden na ‘formaattypen en foto uitlichten’ nu blijven steken bij ‘CSS Class’ en ‘Rand’.

‘Wat moet dat?’

Bij de uitlichtoptie is het onderschrift het enige zichtbare verschil, maar wellicht kijk ik ergens overheen, inmiddels ben ik een beetje duizelig geworden van alle twinkelende knopjes op het Dashboard. Dat hier veel meer kan qua layout, overzichtspagina’s en andere snufjes is onderweg steeds duidelijker geworden, dat er nog een hele hoop te ontdekken en te leren valt ook. Wat gebeurt er bijvoorbeeld als je ‘Galery’ aanvinkt, welke handige opties zijn er allemaal nog meer… Kortom, de rook is nog lang niet om m’n hoofd verdwenen, maar er gloort wel licht aan het einde van de tunnel.
Marjelle

Limit to your love James Blake

The pros and cons of blogging

Met het einde van het Volkskrant-blog in zicht denk ik terug aan de beginperiode toen ik, bloggroentje nog, in 2008 met ‘Door de doornen naar de sterren‘ m’n schreden op het blogplatform zette. Een van de eerste reacties die ik kreeg is me bijgebleven, ‘Welkom in de wondere wereld van de volkskrantblog-software die alleen maar doet wat je wilt als je hem zachtjes streelt met je muis 😉‘, maar ook andere mensen hebben me een welkom gevoel bezorgd. Dat niet alles louter rozengeur en maneschijn was in die wereld van het bloggen werd me al snel duidelijk.

Om me heen doemden rechts en links kampen op waarin heuse vetes werden uitgevochten en menig ad hominem je om de oren vloog. Een eindeloze herhaling van zetten waarbij niemand een duimbreed toegaf. Sowieso hou ik van duidelijkheid, liever Jip en Janneke-taal dan elkaar proberen af te troeven met tu quoque’s en dergelijke. Niet alleen Latijnse benamingen zorgden hier en daar soms voor brallerige onduidelijkheid, ook onderhuidse opmerkingen gevolgd door aanminnig kijkende emoticons brachten menigeen in verwarring.

Bepaalde commentaren herinner ik me nog bijna letterlijk, zoals ‘wat een azijnlucht hangt hier opeens‘. Ik weet de namen zelfs nog. Gek dat juist dít is blijven hangen terwijl er veel ergere dingen waren. Ondertussen blogde ik vrolijk verder, want er waren ook een boel positieve reacties. Bovendien kreeg het schrijven mij steeds meer te pakken, niet alleen was het heel leuk om te doen, ik kon er ook m’n ei in kwijt. In m’n infokolom verwoordde ik het toentertijd als volgt: ‘in dit blog heb ik het over de kleine dingen, alles wat in me opkomt en waar ik over wíl schrijven. Soms samen met Beer, soms alleen. De grote dingen – hoewel die grens niet altijd heel duidelijk is – komen misschien later nog aan bod, maar misschien ook niet’.



Een van de dieptepunten was die keer dat ik midden in de nacht een haatmail kreeg uit onverdachte hoek en letterlijk stond te trillen op m’n benen. Ook de overtreffende trap van kinderachtig heb ik hier meegemaakt, variërend van scheldkanonnades omdat ik niet op iemands blog had gereageerd tot het verkrachten van tekst. Ik was vooral verbaasd over de kleinzieligheid en benepenheid van een aantal bloggers, die dingen deden waar een kleuter zich zelfs kapot voor zou schamen. Maar nog steeds blogde ik onvermoeibaar door, ik kreeg genoeg aanmoediging en ontmoette af en toe een blogger in het wild.

Ook hiervoor gold dat er mooie en minder mooie ontmoetingen bij waren. Sommige mensen presenteren zich op virtueel papier nu eenmaal een stuk warmer en geïnteresseerder dan bij een kop thee heb ik ervaren. Toch heb ik ook daarvan geleerd, al laat m’n gewone intuïtie me zelden in de steek, dat geldt niet voor m’n virtuele intuïtie, na veel vallen en opstaan ben ik mijn blogmensbeeld dan ook steeds meer gaan bijstellen. Inmiddels schrik ik weliswaar minder hard van steken onder water en ronduite leugens, een olifantenhuid zal ik nooit krijgen.

De steun die ik van een aantal mensen in de verhuisperiode heb gekregen is belangrijk voor me geweest. Ik kon elke druppel support gebruiken aangezien ik in een bijzonder roerige fase zat. Toen een week na m’n verhuizing ook nog eens m’n liefste vriend-ooit van de ene dag op de andere uit m’n leven wandelde na ruim twintig jaar lief en leed was dat de druppel. Daar zat ik opeens in m’n eentje in een relatief vreemde grootstad tussen halfuitgepakte dozen vol herinneringen zonder internetverbinding of telefoon. Schrijven was een van de manieren om te overleven in die tijd.

In januari 2009 begon ik genoeg te krijgen van het hele aan- en afbevelingencircus en de vriendjespolitiek en heb ik na ampele overwegingen m’n blog verwijderd, met één druk op de knop losten m’n bijdragen zich in het niets op. Toch begon het blogvirus na een aantal maanden alweer op te spelen. Eind maart ben ik teruggekomen met de toepasselijke blogtitel ‘Het nieuwe komt achter de punt’ en het voornemen me minder druk te maken om azijnpissers en overig virtueel gekrakeel. Ik had er meteen weer plezier in en het was fijn om een aantal mensen terug te zien.

Het bloggen heeft me ook op een aantal andere gebieden gestimuleerd. Geïnspireerd door diverse fotoblogs ben ik anderhalf jaar geleden begonnen met fotograferen. Sindsdien gaan m’n Kodak-camera en ik regelmatig samen op pad. Door het fotograferen ben ik meer door de ogen van een toerist naar Rotterdam gaan kijken en heb ik ontdekt hoeveel moois mijn stad te bieden heeft. Het heeft m’n interesse voor de natuur doen opbloeien, voor het eerst slenterde ik door botanische tuinen en genoot van kinderboerderijdieren. Het gras is lang niet altijd groener aan de overkant wat ondermeer sprookjesachtig verbeeld wordt door de Muizenpolder, maar vlak ook Het Park en de schitterende Kralingse plas niet uit.

De combinatie van bloggen, fotograferen en muziek heeft uiteindelijk tot het ontstaan van een aantal series geleid. ‘Bloggers in beelden‘ was de eerste, vervolgens zagen ‘Dierenmix‘, ‘Filmblik‘ en ‘Live‘-bands het licht. De meest recente serie ‘Beeld van een blogger‘ heeft onlangs haar eigen webstek ‘Beelden van…‘ gekregen, daarin ben ik op zoek gegaan naar de mens achter de avatar en ontmoet(te) ik een blogger in zijn of haar stad. Op het moment dat ik bezig was met nieuwe ideeën voor deze reeks viel de brief van Remarque plots in m’n mailbox. Mijn blogtoekomst is nog onzeker, hopelijk heb ik binnenkort weer genoeg energie om me in het doolhof van mogelijkheden te gaan verdiepen.
Marjelle

Sleep Poets of the Fall

Foto ‘Beer’ Witold Riedel

Naar The pros and cons of hitchhiking Roger Waters

Bloggers in beeld (5) – I want to ride my bicycle

Minifotoserie
Bloggers in beeld (1) – Lookalike Blew
Bloggers in beeld (2) – Bit by bit TelMiep
Bloggers in beeld (3) – Flowerpower Annet Lemaire
Bloggers in beeld (4) – Ik kom een druppel later Beus & Frans Muthert

Jeremy Pearl Jam

(muziekkeuze staat los van de foto)

Ben weer benieuwd naar jullie associaties!